Onderzoekers van de Universiteit van Iowa analyseerden nieuwe gegevens verkregen van de Parker Solar Probe, een automatisch ruimtevaartuig om de corona van de zon te bestuderen, en maten het elektrische veld van de zon. Het elektrische veld in een ster ontstaat als gevolg van de interactie van protonen en elektronen, die worden gevormd tijdens het splitsen van waterstofatomen onder invloed van warmte die wordt gegenereerd door fusie diep in de ster. Beide soorten deeltjes creëren de zonnewind: deze vliegt weg van het zonneoppervlak in de richting van de buitenste laag van de heliosfeer.
Een deel van de elektronen is in de stroom met behulp van positief geladen protonen, en een deel, met een massa die 1800 keer minder is dan die van protonen, breekt ervan af en keert terug naar het oppervlak van de zon. Deze beweging van elektronen bepaalt het elektrische veld van de zon.
Tijdens het nieuwe werk onderzoekers schatten de verhouding van uitgaande en terugkerende elektronen en berekenden de parameters van het elektrische veld van de zon, de breedte en configuratie met ongekende nauwkeurigheid.
Het belangrijkste punt is dat je dergelijke metingen niet ver van de zon kunt doen. Je kunt ze alleen doen als je dichtbij komt. Het is alsof je een waterval probeert te begrijpen door een kilometer stroomafwaarts naar een rivier te kijken. De metingen die ze op een afstand van 0,1 AU hebben gedaan, bevinden zich vermoedelijk in de waterval.
Jasper Halekas, universitair hoofddocent natuurkunde en astronomie, merkt op dat er een energiekloof is tussen die elektronen die het energieveld verlaten en degenen die dat niet kunnen: het kan worden gemeten. Allereerst hebben de auteurs de elektronen gemeten die terugkeren, en niet de elektronen die wegvliegen, dus het is mogelijk om te bepalen hoeveel van deze versnelling wordt geleverd door het elektrische veld van de zon. De auteurs zijn van mening dat hun werk wetenschappers zal helpen hun begrip van kenmerken aan te vullen zonnewind.
Lees ook: