Nieuwe foto's gemaakt door NASA's Parker Solar Probe hebben onthuld dat de gloeiend hete oppervlaktegloed van Venus door een sluier van schadelijke wolken breekt, wat ons helpt de mineralen die deel uitmaken van deze rotsachtige en mysterieuze planeet beter te begrijpen.
Met behulp van gegevens van de Wide-field Imager for Parker Solar Probe (WISPR) konden wetenschappers onder de dichte atmosfeer van de planeet kijken en geologische kenmerken onthullen, zoals hooglanden, plateaus en vlaktes. Ondanks de relatieve nabijheid van de aarde, is het erg moeilijk gebleken om Venus te bestuderen. Het wordt de "boze tweeling" van de aarde genoemd omdat het, hoewel vergelijkbaar met de aarde in grootte, massa, structuur en samenstelling, diep vijandig staat tegenover het leven. Op aarde is het klimaat gematigd en vochtig, op Venus is het droog en mogelijk vulkanisch, met een gemiddelde oppervlaktetemperatuur van 471°C. De lucht van Venus is gevuld met dikke, giftige wolken, waaronder zwavelzuurregen. Vanwege deze kenmerken is de planeet moeilijk van dichtbij te bestuderen. Apparaten werden gestuurd, maar ze smolten uiteindelijk. En deze verstikkende wolken maken externe waarnemingen van het oppervlak niet alleen onmogelijk, maar ook moeilijk.
Dit is waar WISPR wetenschappers verraste. vorig jaar heeft hij nam verschillende foto's van de nachtzijde van Venus, waarop oppervlaktekenmerken door de wolkenlagen heen zichtbaar leken te zijn.
WISPR is geoptimaliseerd voor zichtbaar licht, wat betekent dat het foto's maakt in de golflengten die het menselijk oog kan zien. Maar het bleek dat het apparaat iets verder kan kijken, in het nabij-infraroodgedeelte van het spectrum, onzichtbaar voor het menselijk oog. Het infrarood- en nabij-infraroodspectrum zijn de golflengten van thermische energie, d.w.z. warmte. Aan de dagzijde van Venus, verwarmd door de zon, gaat alle infraroodstraling van het oppervlak verloren. Maar aan de nachtkant lijkt het erop dat temperatuurschommelingen op het oppervlak van de planeet onverwachts een apparaat blijken te zijn.
Andere technologieën, zoals radarbeeldvorming door de Magellan-sonde in de jaren negentig en infraroodbeeldvorming door de huidige JAXA Akatsuki-sonde, hebben ons een redelijk goede kaart opgeleverd van de oppervlaktegeologie van Venus. De bijdrage van WISPR, zeggen de onderzoekers, duwt ons begrip naar de rand van het zichtbare spectrum. De flyby van vorig jaar onthulde een gebied genaamd Aphrodite Terra, het grootste hooggelegen gebied op het aardoppervlak. Tegen de achtergrond van de gloeiende wolken leek het een donkere vlek. Dit komt omdat Aphrodite Terra, dat zich op grotere hoogte bevindt, veel kouder is dan het omringende terrein, daarom is het zichtbaar in infrarood- of nabij-infraroodbeelden van de planeet.
Andere kenmerken zijn zichtbaar op deze foto's. Het Tellus Regio-plateau en de Aino Planitia-vlaktes worden ook gekenmerkt door hoogteverschillen waardoor ze zichtbaar zijn door wolken in het infrarode golflengtebereik.
Hoewel de afbeeldingen niets nieuws onthulden op het gebied van topografie, kunnen de gegevens ons toch helpen Venus beter te begrijpen. Omdat verschillende mineralen warmte anders geleiden en afgeven, kunnen emissiestudies proberen de mineralogie van het aardoppervlak te reconstrueren. Dit zal ons op zijn beurt helpen de geschiedenis ervan te begrijpen.
Door het oppervlak ervan te bestuderen, kunnen we begrijpen hoe wijdverbreid en hoe recent deze activiteit was. Door gegevens in het zichtbare en nabij-infrarood toe te voegen aan de dataset die vandaag beschikbaar is, wordt het bereik van golflengten uitgebreid dat wetenschappers hiervoor kunnen gebruiken.
Lees ook: