Astrofysici werken al vele jaren aan de kwestie van het begrijpen van het universum en de plaats van planeet Aarde daarin. Met behulp van bekende natuurwetten ontwikkelen wetenschappers wiskundige modellen die de ontwikkeling van astronomische objecten en hun banen beschrijven.
Een aspect van de ontwikkeling van grote planetoïden is hun oppervlak. We zien bijvoorbeeld het oppervlak van onze planeet als een gegeven. Maar de vorming van de continentale korst van de aarde werd sterk beïnvloed door de ruimteomgeving.
Recent wetenschappelijk werk heeft gewezen op het belang van meteorietinslagen bij het ontstaan van de continentale korst van de aarde, die hebben bijgedragen aan de vorming van de drijvende "zaden" die in haar jeugd in de buitenste laag van onze planeet dreven.
Veel gesteenten op aarde zijn gevormd uit gesmolten of half gesmolten magma. Dit magma komt rechtstreeks uit de mantel, de meestal vaste maar langzaam stromende laag onder de aardkorst, of door zelfs oudere stukken van reeds bestaande korst opnieuw te smelten. Na verloop van tijd koelt vloeibaar magma af en stolt uiteindelijk.
Dankzij het geleidelijke kristallisatieproces namen de korrels elementen zoals uranium op, dat later vervalt en zo een soort stopwatch vormde, waarmee wetenschappers de ouderdom van de lagen bepalen. Naast uranium kwamen ook andere elementen in de samenstelling van de korst terecht. Met leeftijd en samenstelling konden wetenschappers het 200 miljoen jaar durende ritme van korstvorming op de vroege aarde in kaart brengen.
Ons zonnestelsel en de vier spiraalarmen van de Melkweg draaien rond het superzware zwarte gat in het centrum van de Melkweg, maar ze bewegen met verschillende snelheden. Dit suggereert dat het zonnestelsel soms kruist met spiraalarmen. Het geconstrueerde model geeft ongeveer 200 miljoen jaar aan tussen elke ingang van ons zonnestelsel naar de spiraalarm van de melkweg.
Er is dus een mogelijk verband tussen de tijd van korstvorming op aarde en de duur van de rotatie rond de galactische spiraalarmen. Dit komt door het feit dat in de verre uithoeken van ons zonnestelsel een wolk van ijzige rotsfragmenten, de Oort-wolk genaamd, rond de zon draait.
Terwijl het zonnestelsel periodiek in de spiraalarm beweegt, wordt aangenomen dat de interactie tussen het en de Oortwolk materiaal uit de wolk losmaakt, waardoor het dichter bij het binnenste zonnestelsel komt. Een deel van dit materiaal kan zelfs in botsing komen met de aarde.
De aarde is onderhevig aan relatief frequente inslagen van rotsachtige lichamen van de asteroïdengordel, waarvan de snelheid gemiddeld 15 km/s bereikt. Maar kometen die uit de Oortwolk worden geworpen, komen veel sneller aan, in totaal 52 km/s.
Dankzij deze gasten uit de ruimte werd het gesmolten magma verrijkt met lichte elementen zoals silicium, aluminium, natrium en kalium, en deze eilanden zweefden op de dichtere mantel. Hoewel er veel andere theorieën zijn over de vorming van de continentale korst, is het vrij waarschijnlijk dat de inslag van meteorieten op onze planeet de drijvende zaden van de korst vormde, waaruit de vorming voortkwam.
U kunt Oekraïne helpen vechten tegen de Russische indringers. De beste manier om dit te doen is door geld te doneren aan de strijdkrachten van Oekraïne via Red het leven of via de officiële pagina NBU.
Lees ook: