Een internationaal team van astronomen heeft een nieuwe studie gepresenteerd die de aard van lang bekende mysterieuze hemelstructuren verklaart. De auteurs van het werk hebben een hypothese naar voren gebracht dat de aarde mogelijk wordt omringd door een gigantische magnetische tunnel.
Zoals de auteurs uitleggen, kunnen de Noordpool (de uitloper die wordt waargenomen in het noordelijke deel van de Melkweg) en het waaiergebied aan de tegenovergestelde uiteinden van de zichtbare hemel met elkaar worden verbonden door een uitgebreid systeem van gemagnetiseerde 'vezels'. Samen kunnen ze een structuur vormen die lijkt op een gigantische tunnel. Deze laatste omringt op zijn beurt niet alleen ons zonnestelsel, maar ook veel nabije sterren.
"Als we ogen hadden die radiostraling konden opvangen en naar de lucht keken, zouden we deze tunnelstructuur in bijna elke richting zien", zegt astronoom Jennifer West van de Universiteit van Toronto in Canada.
Ze merkt op dat deze twee mysterieuze structuren al sinds de jaren zestig bekend zijn. Maar zelfs deze ruwe gegevens suggereerden destijds dat gepolariseerde radiosignalen als een enorme tunnel zouden kunnen verschijnen als we naar de Local Bubble (een gebied van ijl heet gas in het interstellaire medium in de Orion-arm in onze melkweg) kijken. Tijdgenoten accepteerden de hypothese niet en door de jaren heen werd deze vergeten. In feite hebben astronomen nu een oude veronderstelling getest, waarbij ze tegelijkertijd een reeks nieuwe gegevens gebruiken die de wetenschap de afgelopen decennia heeft verzameld.
Ook interessant:
- Waarom zijn sterren, planeten en manen rond, maar kometen en asteroïden niet?
- Er is een nieuw type supernova ontdekt: het is een combinatie van een stervende ster en zijn metgezel
Volgens West is het ook verrassend dat geen enkele eerdere analyse door wetenschappers deze twee structuren met elkaar heeft verbonden. In een nieuwe studie werd zo'n verbinding ontdekt - het wordt beschreven als een soort radiolussen die de ruimte tussen twee tegenovergestelde uiteinden van de lucht vullen en waarschijnlijk deze twee regio's met elkaar verbinden.
Om dit te testen, bouwden wetenschappers een computermodel dat rekening houdt met gegevens van telescopen op de grond. Daarna voerden ze een simulatie uit, waarbij ze een soort "radiohemel" creëerden die onzichtbaar is voor het blote oog. Hierdoor konden ze zien hoe de lucht eruit zou zien als twee tegengestelde structuren verbonden waren door magnetische filamenten.
Tijdens hun observaties varieerden wetenschappers verschillende parameters, waardoor ze verschillende scenario's konden bestuderen en de meest betrouwbare konden kiezen. Als resultaat concludeerde het team dat de meest waarschijnlijke afstand van ons zonnestelsel tot deze structuren ongeveer 350 lichtjaar is. En de totale lengte van de tunnel die door het team van onderzoekers is gemodelleerd, is ongeveer 1 lichtjaar.
De auteurs van het werk verzekeren dat de door hen verkregen gegevens consistent zijn met enkele andere, nauwkeurigere schattingen. Als voorbeeld noemen ze een schatting van de afstand tot de Arctic Trench die eerder dit jaar werd gegeven op basis van gegevens van de Gaia-ruimtetelescoop. Die observatie toonde aan dat bijna al deze tak zich binnen 500 lichtjaar bevindt.
Lees ook:
- Astronomen hebben een planeet ontdekt die om een dode ster draait - dit is de toekomst van Jupiter
- Radiosignalen van verre sterren suggereren de aanwezigheid van verborgen planeten