Zeven maanden na de lancering, op 18 februari 2021, landde de Amerikaanse robotrover Perseverance met succes op Mars. De landing maakte deel uit van de Mars2020-missie en werd live bekeken door miljoenen mensen over de hele wereld, wat de heropleving van de wereldwijde belangstelling voor ruimteverkenning bevestigt. Een Chinees vliegtuig volgde hem spoedig tianwen-1, een interplanetaire missie naar Mars, bestaande uit een orbiter, een lander en een rover genaamd Zhourong.
Perseverance en Zhourong werden de vijfde en zesde planetaire rovers die in het afgelopen decennium werden gelanceerd. De eerste was het Amerikaanse apparaat Curiosity, die in 2012 op Mars landde, werd gevolgd door drie Chinese Chang'e-missies.
In 2019 waren het ruimtevaartuig Chang'e-4 en zijn rover Yutu-2 de eerste objecten die op de andere kant van de maan landden - de kant die van de aarde af was gericht. Dit werd een belangrijke mijlpaal in de planetaire verkenning, die niet onderdeed voor de betekenis van de Apollo 8-missie in 1968, toen de andere kant van de maan voor het eerst door de mens werd gezien.
Om de gegevens te analyseren die zijn verkregen door de Yutu-2-rover, die gronddoordringende radar gebruikte, ontwikkelden wetenschappers een hulpmiddel waarmee de lagen onder het oppervlak van de maan veel gedetailleerder kunnen worden bepaald dan voorheen. Het stelde ons ook in staat een idee te krijgen van hoe de planeet zich ontwikkelde.
De andere kant van de maan is belangrijk vanwege zijn interessante geologische formaties, maar deze verborgen kant blokkeert ook alle elektromagnetische ruis van menselijke activiteit, waardoor het een ideale plek is om radiotelescopen te bouwen.
grondradar
Orbitale radars worden sinds het begin van de jaren 2000 gebruikt voor planetaire wetenschap, maar recente missies van Chinese en Amerikaanse rovers zijn de eerste die gronddoordringende radar in situ gebruiken. Deze revolutionaire radar zal nu deel uitmaken van de wetenschappelijke lading van toekomstige planetaire missies, waar hij zal worden gebruikt om het interieur van landingsplaatsen in kaart te brengen en licht te werpen op wat er onder de grond gebeurt.
Gronddoordringende radar is in staat om belangrijke informatie te verkrijgen over het type planetaire bodem en zijn ondergrondse lagen. Deze informatie kan worden gebruikt om inzicht te krijgen in de geologische evolutie van het terrein en zelfs om de structurele stabiliteit ervan te beoordelen voor toekomstige planetaire bases en onderzoeksstations.
De eerste beschikbare GPR-gegevens op de planeet werden verkregen tijdens de Chang'e-3, Chang'e-4 en Chang'e-5 maanmissies, waar het werd gebruikt om de structuur van de oppervlaktelagen aan de andere kant van de Maan en leverde waardevolle informatie over de geologische evolutie van het gebied.
Ondanks de voordelen van GPR, is een van de belangrijkste nadelen het onvermogen om lagen met vloeiende grenzen ertussen te detecteren. Dit betekent dat geleidelijke veranderingen van de ene laag naar de andere onopgemerkt blijven, waardoor de verkeerde indruk wordt gewekt dat de ondergrond uit een homogeen blok bestaat, terwijl het in feite een veel complexere structuur kan zijn die een heel andere geologische geschiedenis vertegenwoordigt.
Een team van onderzoekers heeft een nieuwe methode ontwikkeld om deze lagen te detecteren met behulp van radarsignaturen van verborgen rotsen en rotsblokken. De nieuwe tool werd gebruikt om gronddoordringende radargegevens te verwerken die werden verzameld door de Yutu-2-rover van het Chang'e-4-apparaat, dat landde in de Karman-krater van het Aitken-bekken op de zuidpool van de maan.
Het Aitken-bekken is de grootste en oudst bekende krater, vermoedelijk gevormd door een meteoroïde-inslag die de korst van de maan doorboorde en materialen uit de bovenste mantel (de binnenste laag er net onder) optilde. Het nieuwe instrument onthulde een voorheen onzichtbare gelaagde structuur in de eerste 10 m van het maanoppervlak, waarvan werd gedacht dat het één homogeen blok was.
Met behulp van deze methode kunnen wetenschappers nauwkeuriger schattingen maken van de diepte van het bovenoppervlak van de maanbodem, wat een belangrijke manier is om de stabiliteit en sterkte van de bodem te bepalen voor het opzetten van maanbases en onderzoeksstations.
Deze onlangs ontdekt De complexe gelaagde structuur suggereert ook dat kleine kraters belangrijker zijn en mogelijk veel meer hebben bijgedragen dan eerder werd gedacht aan materialen die zijn afgezet door meteorietinslagen en aan de algehele evolutie van maankraters.
Dit betekent dat de mensheid een vollediger begrip zal hebben van de complexe geologische geschiedenis van onze maan en in staat zal zijn om nauwkeuriger te voorspellen wat er onder het oppervlak van de maan ligt.
Lees ook:
- NASA sprak over de toekomst van de missie naar de maan - Artemis
- NASA besliste over de landingsplaats van de PRIME-1-missie op de maan