Astronomen hebben licht geanalyseerd dat al meer dan 7,5 miljard jaar naar ons is gereisd en hebben bewijs gevonden voor het bestaan van een kolossaal object dat 39 miljoen jaar geleden uit het moederstelsel is geworpen en dat nu met een snelheid van 1,6 km per seconde door de intergalactische ruimte raast . Hoewel alleen zwart gat onzichtbaar, zijn invloed is te zien - het laat een spoor van stervorming achter in het samengeperste gas.
Het idee dat een superzwaar zwart gat uit zijn sterrenstelsel zou kunnen worden geworpen, is niet zo verrassend. Astronomen hebben al verschillende van dergelijke objecten ontdekt die uit de centra van hun sterrenstelsels zijn geworpen (hoewel geen van hen de intergalactische ruimte is binnengegaan), en hebben zelfs één sterrenstelsel gevonden waarin het lijkt alsof er helemaal geen zwart gat is.
Deze zijn super massief zwarte gaten hebben één gemeenschappelijk kenmerk - ze zijn actief, dat wil zeggen, omgeven door een wolk van materie die in hun gapende monden valt. Tijdens dit proces wordt een waanzinnige hoeveelheid warmte en licht gegenereerd, waardoor ze gemakkelijker te detecteren zijn. Maar degenen die tussen de snacks door rustig rondhangen en hun gang gaan, stralen geen licht uit en zijn daarom onzichtbaar voor onze telescopen en observatoria.
Wetenschappers onder leiding van astrofysicus Pieter van Dokkum gingen er echter van uit dat zo'n object, waarvan de massa miljoenen en miljarden keren groter is dan de massa van de zon, een spoor zou moeten achterlaten. En ze vonden het in het gas dat de melkweg omringt, ook wel de paragalactische omgeving genoemd. De ontdekking werd onverwacht gedaan, in de loop van ander onderzoek - astronomen gebruikten Hubble om een veel dichterbij gelegen dwergstelsel genaamd RCP 28 te bestuderen en vonden in de afbeelding iets dat de nasleep zou kunnen zijn van een superzwaar zwart gat dat "weggelopen" was.
De afbeelding onthulde een heldere streep die rechtstreeks naar het centrum van de melkweg wees. In eerste instantie dachten onderzoekers dat het een kosmische straal was, maar deze verscheen in beide filters die werden gebruikt om de beelden te verwerken. Dus namen ze herhaalde opnamen met het Keck Observatory om de roodverschuiving van het sterrenstelsel en de balk te berekenen, en berekenden de geschatte grootte - de balk is meer dan 200 lichtjaar lang.
Analysegegevens tonen dat aan галактика en de band hebben dezelfde roodverschuiving, wat betekent dat ze verbonden zijn en dezelfde kleur hebben. Het team had nog nooit zoiets gezien. Astronomen ontdekten verder dat de streep heterogeen is in kleur en helderheid en tekenen vertoont van sterke ionisatie en schokgebieden.
Strepen van licht komen uit de centra sterrenstelsels, zijn niet ongebruikelijk - in de regel zijn dit astrofysische jets, krachtige smalle plasmastromen die bewegen met een snelheid die dicht bij de lichtsnelheid ligt, maar deze specifieke had geen van de tekenen van een astrofysische jet. Daarom kwamen astronomen tot de conclusie dat dit geen jet is, maar een superzwaar zwart gat dat het centrum van zijn sterrenstelsel heeft verlaten en de perigalactische omgeving verstoort.
Als je je afvraagt wat een superzwaar zwart gat uit zijn sterrenstelsel zou kunnen werpen, is het antwoord een ander superzwaar zwart gat. Of zelfs twee. Astronomen hebben aangenomen dat er eens twee sterrenstelsels samensmolten en dat de superzware zwarte gaten in hun kernen samensmolten tot een binair getal. Toen verscheen er een derde sterrenstelsel, en zijn zwarte gat daalde af naar het centrum van het nieuw samengevoegde drietal sterrenstelsels, waardoor een interactie met drie lichamen ontstond die bekend staat als het Hills-mechanisme, en een van de gaten werd met hoge snelheid uitgeworpen. Toekomstige waarnemingen op verschillende golflengten zullen wetenschappers helpen erachter te komen of dit inderdaad het geval is.
Ook interessant: