Minder dan een uur na The Lord of the Rings: Gollum realiseer ik me dat ik nog nooit zo'n hekel heb gehad aan een personage uit een videogame. Een ander begrip komt: ik haal geen voldoening uit wat ik doe. Ik wacht op baanbrekende bugs als een redding van bodemloze verveling, maar ze komen niet - de ontwikkelaars slaagden erin de game een beetje na de release te patchen, en ik nam, zoals je begrijpt, de tijd voor de recensie. Het ontbreken van duidelijke storingen heeft een negatief effect op het hele proces, omdat de game de enige kans verloor om me ergens mee te amuseren. Dit is op zijn zachtst gezegd een ongebruikelijke situatie.
Het lijkt misschien dat alles klopt. Wij zou moeten om Gollum te haten - misschien wel het meest verachtelijke personage in het hele Tolkien-epos. Maar er is een reden waarom we hem zo weinig zien: de boeken vermelden terloops de gevallen hobbit, raken enkele punten van zijn biografie aan en zwijgen over al het andere. En dat vindt iedereen prima: hij is een effectief personage, maar hij is nooit gebouwd om de hoofdrolspeler te zijn. Dit was van weinig belang voor Daedalic Entertainment. De studio begon enthousiast met de ontwikkeling van donkere stealth-actie, en in eerste instantie leek het erop dat de game misschien vreemd, maar zeer ambitieus zou blijken te zijn, hij valt op tegen de achtergrond van analogen. Maar ontwikkelingsproblemen en, hoogstwaarschijnlijk, COVID hebben bijgedragen.
Als ik mijn code ter beoordeling krijg, voel ik me raar. Ik heb net de kans gekregen om het aan te raken The Legend of Zelda: Tranen van het Koninkrijk - de beste game van het jaar, zo niet meer - en LEGO 2KDrive. De release-overload van mei dwong me om mijn berichten van tevoren te plannen, en The Lord of the Rings: Gollum eindigde onderaan mijn prioriteiten. Dat is nog beter, want ik had de kans om op een nieuwe patch te wachten. De bevestiging van mijn beslissing kwam al snel: de uitgever liet me weten dat vanwege problemen met de simulatie van Gollum's haar het spel weigerde goed te werken en adviseerde me om de optie uit te schakelen of te wachten op een nieuwe patch die al mijn voortgang zou wissen. Ik heb nog nooit zo'n komisch problematische start van een game gezien.
Hoe het ook zij, ik heb het nog steeds aangezet. Ik ben geen die-hard fan van "The Lord of the Rings", maar ik hou oprecht van deze sage: ik heb de films talloze keren bekeken, de originele boeken gelezen en zelfs mijn proefschrift aan Tolkien opgedragen. Maar de nieuwigheid slaagde er niet in de Tolkienist in mij wakker te maken - het beste wat het deed was dat ik de succesvolle releases van dit jaar met nog meer respect behandelde.
Lees ook: The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom Review - Perfectie bereikt?
Een klein kruipend reptiel genaamd Gollum is het meest ongelukkige en zielige wezen dat door Tolkien is gemaakt. In de regel bieden videogames ons de mogelijkheid om te spelen als helden of slimme hoofdrolspelers die in staat zijn tot prestaties en bondgenoten om zich heen verzamelen. Iedereen is bang voor Gollum, zelfs de orcs. Als hij niet door donkere, natte grotten kruipt, wordt hij tussen zijn ribben geschopt en slavenarbeid verricht. Hij wordt veracht door dezelfde slaven en zijn opzichters.
The Lord of the Rings: Gollum heeft veel technische problemen. Het ziet er dun uit - zeker niet voor $ 59,99 - en het zit vol met (oninteressante) bugs. De framesnelheid springt en het levelontwerp lijkt op iets vanaf het begin van de nullen. Gollum zelf heeft tegelijkertijd een canonieke en verkeerde blik, en elke keer dat hij in beeld verschijnt, wil ik de tv uitzetten. Maar dit is niet het grootste probleem. Het probleem is dat de speler geen zin heeft om te spelen. Waarom? Dit is een saai, somber spel waarin onze avatar wordt gemarteld en belachelijk gemaakt. We hebben geen kans op een happy end, geen hoop op verlossing. Net als andere mislukte prequels slaat dit verhaal nergens op - we weten al wat er met Gollum gebeurt en de vragen die de game beantwoordt, zijn nooit gesteld.
Wat betreft de gameplay, Gollum lijkt een vergeten game van tien jaar geleden waar iemand een slechte remaster van heeft gemaakt. Het stealth-genre is al lang niet meer populair (hoewel ik er zelf niets tegen heb), en muurspringen en rotsklimmen hebben er genoeg van. De game probeert ook een platformgame te zijn, maar vreselijke besturing en twijfelachtig ontwerp staan ook hier in de weg.
Ik zie pogingen om iets nieuws te doen. De ontwikkelaars lijken te hebben geprobeerd een antigame te maken met een antiheld - in plaats van heldendaden eten we wormen en in plaats van veroveringen - overleven we nauwelijks. Zo'n spel heeft bestaansrecht, vooral omdat ergens achter de laag middelmatigheid pogingen schuilgaan om iets echt origineels te creëren. Zo zal Gollum af en toe in debat gaan met Smeagol, zijn alter ego, en hebben wij als spelers invloed op welk pad hij kiest. Hiervoor moeten we Gollum "overtuigen". Een interessante monteur die niet veel verandert.
Lees ook: The Witcher 3: Wild Gin Review (versie van de volgende generatie)
Ik zou kunnen doorgaan over de positieve punten, wanhopig proberen het cijfer eruit te halen, maar waarom? Het zal oneerlijk zijn tegenover de lezers. Er zijn games waarvoor je vecht. Zelfs problematisch, zelfs vervelend, ze zijn het waard om mee te vechten en tot het einde toe te zien. "Hollum" is een spel waarvan je het na de eerste mislukking wilt verwijderen en niet opnieuw wilt downloaden.
vonnis
In de ban van de ringen: Gollum is een mislukking, geen patches zullen het redden. Maar ik heb niet de wens om de ontwikkelaars aan te vallen en deze release voor de gek te houden. Misschien zouden we in een ander leven een echt uniek en interessant spel hebben ontvangen, maar helaas is dit het niet. Het is mogelijk om iets goeds te maken van zo'n personage, maar er is een echt getalenteerde ontwikkelaar voor nodig. Daedalic Entertainment had gewoon niet genoeg energie, budget en tijd.
Waar te kopen
- PC-versie (Steam | Epische spellen)
- Versie voor Xbox
- Versie voor PS5
Ook interessant: