Zijn wij alleen in het universum? Is het heelal oneindig? Laten we eens kijken naar de belangrijkste mysteries van de kosmos, waarop de wetenschap, althans op dit moment, geen duidelijk antwoord heeft gekregen.
De ruimte heeft de mensheid al sinds de oudheid gefascineerd. De hemel, vol sterren, planeten, kometen en andere verschijnselen, wekt onze nieuwsgierigheid en bewondering. We zijn ook geïnteresseerd in de mysteries van onze oorsprong en bestaan, zwarte gaten en donkere materie. Tegelijkertijd verbergt het universum veel mysteries waarvoor we geen antwoorden hebben. Ik stel voor om kennis te maken met enkele van deze mysteries.
Ook interessant: Terraforming Mars: kan de rode planeet veranderen in een nieuwe aarde?
Zijn wij alleen in het universum?
Dit is een van de oudste en meest fundamentele vragen van het menselijk bestaan. Is er leven buiten de aarde? Zijn deze levensvormen intelligent en kunnen we met ze communiceren? Hoe ziet het leven eruit en hoe ontwikkelt het zich buiten onze planeet? Wat zijn de kansen om andere beschavingen te ontmoeten? We hebben geen antwoorden op deze vragen, hoewel er verschillende hypothesen en onderzoeksprojecten zijn. Op basis van de Drake-vergelijking proberen wetenschappers bijvoorbeeld het aantal potentiële beschavingen in onze Melkweg te bepalen het SETI-programma (Search for Extraterrestrial Intelligence) zoekt naar radiosignalen uit de ruimte. Tot nu toe hebben we echter geen bewijs gevonden voor leven buiten onze planeet. Hoewel dit kan betekenen dat het zeer zeldzaam of zeer moeilijk te detecteren is.
Een van de argumenten vóór het bestaan van leven in het universum is de enorme omvang en diversiteit ervan. Volgens de huidige schattingen bevat ons sterrenstelsel ongeveer 100 miljard sterren, en het hele universum dat we momenteel kunnen waarnemen ongeveer 100 miljard sterrenstelsels. Wetenschappers voorspellen dat minstens 10 miljard planeten in de Melkweg zo groot zijn als de aarde en zich in de bewoonbare zone van hun ster bevinden. Dat wil zeggen, op een afstand die het mogelijk maakt dat water in vloeibare toestand op het oppervlak aanwezig is. Sommige van deze planeten kunnen omstandigheden hebben die vergelijkbaar zijn met die van ons, of ze kunnen compleet anders zijn, maar nog steeds gunstig voor het leven. Het is ook mogelijk dat buitenaards leven bestand is tegen omstandigheden die onvriendelijk voor ons zijn of totaal anders zijn dan die van de aarde.
Een ander argument voor het bestaan van leven in het universum is zijn buitengewone vermogen om zich aan te passen en te evolueren. Wetenschappers geloven dat het leven ongeveer 3,5 miljard jaar geleden op aarde verscheen en zich sindsdien op een verbazingwekkende manier heeft ontwikkeld, waardoor miljoenen soorten planten en dieren in alle soorten, maten en capaciteiten zijn ontstaan. Het leven op aarde heeft vele rampen en klimaatveranderingen overleefd en zich aangepast aan nieuwe omstandigheden. Dit gebeurt zelfs nu nog in zulke extreme omgevingen als warmwaterbronnen, diepe oceaanbekkens of arctische gletsjers. Als het leven op aarde zo flexibel en veerkrachtig is, waarom zou het elders dan niet hetzelfde zijn?
Lees ook: De rode planeet observeren: een geschiedenis van Martiaanse illusies
Wat gebeurde er vóór de oerknal?
Volgens de huidige dominante kosmologische theorie is het heelal ongeveer 14 miljard jaar geleden ontstaan als gevolg van de oerknal. Het was een moment waarop alle materie en energie geconcentreerd waren in een oneindig klein punt van oneindige dichtheid en temperatuur. Als gevolg van de explosie begon de snelle uitdijing en afkoeling van het universum, die tot op de dag van vandaag voortduurt. Maar wat gebeurde er vóór de oerknal? Bestond er een ander universum? Was de oerknal een unieke gebeurtenis of onderdeel van een cyclus? We hebben geen antwoorden op deze vragen omdat de klassieke natuurkunde de toestand van het universum vóór de oerknal niet kan beschrijven. Er zijn echter verschillende hypothesen die gebaseerd zijn op kwantumtheorieën.
Eén daarvan is de zogenaamde initiële singulariteitshypothese. Het gaat ervan uit dat er vóór de oerknal niets was: geen tijd, geen ruimte, het maakt niet uit. Dit alles werd pas gevormd op het moment van explosie vanuit een punt van nulgrootte en oneindige dichtheid.
Een andere hypothese is de zogenaamde eeuwige inflatie. Aangenomen wordt dat er vóór de oerknal een kwantumveld met zeer hoge energie bestond dat zich steeds sneller uitbreidde. Dit veld was onstabiel en gevoelig voor kwantumfluctuaties. Op verschillende plaatsen in het veld vonden overgangen naar een lagere energietoestand chaotisch plaats, waardoor ruimtebellen ontstonden met hun eigen natuurkundige wetten. Elk van deze bubbels zou het begin kunnen zijn van een nieuw universum. Ons universum zou zo’n bel zijn die ongeveer 14 miljard jaar geleden ontstond.
Een andere veronderstelling is de zogenaamde grote rebound-hypothese. Er wordt aangenomen dat er vóór de oerknal een ander universum was dat inkromp en zijn minimale omvang bereikte. Toen vond er een herstel plaats en begon een nieuwe fase van expansie, en dergelijke cycli van inkrimping en expansie van het universum kunnen voor onbepaalde tijd worden herhaald. Deze hypothese is gebaseerd op de theorie van de luskwantumzwaartekracht, die probeert de kwantummechanica te verzoenen met Einsteins algemene relativiteitstheorie.
Zoals u kunt zien, bestaat er geen eenvoudig antwoord op de vraag wat er vóór de oerknal is gebeurd. Misschien zullen we het nooit weten, of misschien moeten we onze opvattingen over tijd en ruimte veranderen om het antwoord te vinden. Hoewel de mensheid al heeft bewezen dat ze kan verrassen.
Lees ook: Bemande ruimtemissies: waarom is terugkeer naar de aarde nog steeds een probleem?
Hoe is het leven ontstaan?
Het leven is een van de grootste wonderen van het universum. Organismen die in staat zijn tot groei, voortplanting, aanpassing en evolutie zijn ontstaan uit levenloze materie. Maar hoe gebeurde het? Hoe ontstonden de eerste cellen uit eenvoudige organische moleculen, en hoe evolueerden alle levensvormen op aarde daaruit? We hebben nog geen definitieve antwoorden op deze vragen, hoewel er verschillende theorieën en hypothesen bestaan over de oorsprong van het leven. Sommigen van hen zijn gebaseerd op experimenten en observaties, andere op ficties en vermoedens.
Eén van de theorieën is de zogenaamde primaire bouillonhypothese. Er wordt aangenomen dat het leven zijn oorsprong vond in de oceanen van de vroege aarde, waar zich eenvoudige organische moleculen bevonden, zoals aminozuren, polypeptiden, stikstofbasen en nucleotiden. Deze verbindingen kunnen onder invloed van elektrische ontladingen of kosmische straling in de atmosfeer worden gesynthetiseerd en vervolgens in de oceanen terechtkomen. Daar zouden ze kunnen worden gecombineerd tot grotere structuren, zoals eiwitten of nucleïnezuren. Na verloop van tijd zouden op basis van natuurlijke selectie de eerste zichzelf reproducerende systemen kunnen verschijnen.
De zogenaamde kleihypothese suggereert dat het leven zijn oorsprong vond op land waar aluminosilicaatmineralen met een kristallijne structuur aanwezig waren. Deze mineralen zouden kunnen dienen als katalysatoren en sjablonen voor de creatie en organisatie van organische moleculen. Op het kleioppervlak zouden zich lagen van eiwitten en nucleïnezuren kunnen vormen, waaruit de eerste cellen omringd door lipidemembranen zouden kunnen ontstaan.
Een andere theorie is de hypothese van zogenaamde hydrothermale bronnen. Er wordt aangenomen dat het leven op de bodem van de oceaan is ontstaan in hydrothermale kraters, waaruit heet water, rijk aan mineralen en zwavelverbindingen, tevoorschijn komt. In een dergelijke omgeving kunnen zich eenvoudige organische moleculen en thermische en chemische gradiënten vormen, die biochemische reacties bevorderen. De eerste cellen beschermd tegen externe omstandigheden kunnen zich hebben gevormd in de spleten van rotsen of in de microporiën van de schoorsteen.
Er zijn veel soortgelijke theorieën en hypothesen, maar geen daarvan is overtuigend bewezen. De vraag naar het ontstaan van leven staat nog steeds open. Of misschien zijn we bijvoorbeeld hervestigd vanaf Mars of Venus? Zouden we geschapen kunnen zijn uit donkere materie of energie?
Lees ook: Over kwantumcomputers in eenvoudige woorden
Wat is donkere materie en donkere energie?
Astronomische waarnemingen tonen aan dat gewone materie (atomen, deeltjes, planeten, sterren, enz.) slechts ongeveer 5% van de massa en energie van het universum uitmaakt. De rest is zogenaamde donkere materie (ongeveer 27%) en donkere energie (ongeveer 68%). Donkere materie is onzichtbaar omdat het geen elektromagnetische straling absorbeert of reflecteert, maar een zwaartekrachtinteractie heeft met andere objecten, zonder welke sterrenstelsels niet bij elkaar zouden kunnen blijven en uit elkaar zouden vallen onder invloed van rotatie. Donkere energie is een mysterieuze kracht die de uitdijing van het universum versnelt en de zwaartekracht tegengaat. We weten echter niet precies wat donkere materie en donkere energie zijn, of hoe ze zijn ontstaan.
We weten dat donkere materie bestaat omdat de hoeveelheid gewone materie, dat wil zeggen bestaande uit atomen of ionen, in het universum te klein is om de zwaartekrachtinteracties te genereren die we waarnemen. Waarom vermeld ik hier de zwaartekracht? Omdat het een manifestatie is van het bestaan van materie. Simpel gezegd: materie heeft een massa die in staat is een specifieke zwaartekrachtinvloed op de omgeving uit te oefenen. Als we elk sterrenstelsel, elke ster en elke stofwolk in de interstellaire ruimte beschouwen, dat wil zeggen alle gewone materie die ons bekend is in het universum, zullen we veel meer zwaartekrachtinteracties waarnemen dan die hoeveelheid materie kan creëren. Er moet dus iets anders zijn dat de overmatige zwaartekracht verklaart.
Als er een gevolg is, moet er ook een oorzaak zijn. Dit is een van de absoluut fundamentele principes in de wetenschap en observatie van de omringende wereld, die helpt bij het trekken van conclusies, ontdekkingen en een van de beste wegwijzers in de zoektocht naar mogelijke antwoorden op vragen die de wetenschap bezighouden. We weten van het bestaan van donkere materie dankzij een theorie die beschrijft hoe donkere materie de rotatiesnelheid van sterren in de armen van de Melkweg beïnvloedt. Er wordt geschat dat er slechts 0,4 tot 1 kg donkere materie aanwezig zou moeten zijn in ons deel van de Melkweg, dat hoogstwaarschijnlijk een ruimte in beslag neemt die vergelijkbaar is met de grootte van de aarde.
De veronderstelling dat er donkere materie bestaat, is nu de dominante verklaring voor de galactische rotatieafwijkingen die we waarnemen en de beweging van sterrenstelsels in clusters. Dat wil zeggen: waarnemingen van sterrenstelsels bewijzen het bestaan van donkere materie.
Laten we nu verder gaan met donkere energie. Het verschilt aanzienlijk van donkere materie. We weten dat de invloed ervan weerzinwekkend moet zijn, wat moet leiden tot een versnelde uitdijing van het universum. Deze versnelling kan worden gemeten door waarnemingen, omdat sterrenstelsels van elkaar wegbewegen met een snelheid die evenredig is aan hun afstand.
Dus nogmaals, we hebben een gevolg, dus er moet een oorzaak zijn. Alle huidige metingen bevestigen dat het heelal steeds sneller uitdijt. Samen met andere wetenschappelijke gegevens maakte dit het mogelijk om het bestaan van donkere energie te bevestigen en een schatting te geven van de hoeveelheid ervan in het universum. Vanwege deze afstotende eigenschap kan donkere energie ook als "antizwaartekracht" worden beschouwd.
Wat is het verschil tussen donkere materie en donkere energie? Ondanks de vergelijkbare naam is het een vergissing om donkere energie te zien als iets dat verband houdt met andere, bekende soorten energie, op dezelfde manier waarop donkere materie verband houdt met gewone materie. Bovendien hebben donkere materie en donkere energie totaal verschillende effecten op het universum.
Lees ook: Wie zijn biohackers en waarom chippen ze zichzelf vrijwillig?
Is tijdreizen mogelijk?
Tijdreizen is een droom van veel mensen, dus we zien veel literaire werken en films over dit onderwerp. Maar is het fysiek mogelijk? Volgens Einsteins relativiteitstheorie is de tijd niet constant en absoluut, maar hangt hij af van de snelheid van de waarnemer en de zwaartekracht. Hoe sneller we bewegen, of hoe sterker het zwaartekrachtveld, hoe langzamer de tijd voor ons verstrijkt. Dit betekent dat reizen naar de toekomst mogelijk is als we een zeer hoge snelheid bereiken of een zeer massief object naderen. De tijd verstrijkt bijvoorbeeld iets langzamer voor een astronaut in een baan om de aarde dan voor een persoon op het oppervlak van de planeet. Dit verschil is echter te klein om waarneembaar te zijn. Om naar de toekomst te kunnen reizen, zouden we moeten reizen met snelheden die dicht bij de lichtsnelheid liggen of in de buurt van een zwart gat moeten zijn. Beide opties vallen echter buiten onze technische mogelijkheden.
De reis naar het verleden is nog ingewikkelder en controversiëler. Het lijkt onmogelijk, omdat het door sommige natuurkundige wetten verboden is. Sommige theorieën laten echter het bestaan toe van zogenaamde gesloten tijdachtige curven, dat wil zeggen paden in de ruimte-tijd, cycli in de tijd die terugkeren naar hetzelfde punt. Dergelijke routes zouden ons in staat kunnen stellen terug in de tijd te reizen, maar daarvoor zouden zeer ongebruikelijke omstandigheden nodig zijn, zoals een wormgat of een ronddraaiend zwart gat.
Theoretisch kunnen zwarte gaten roteren, en dit fenomeen wordt een "draaiend zwart gat" of "Kerr zwart gat" genoemd. In 1963 stelde de Amerikaanse natuurkundige Roy Kerr een wiskundig model voor van een zwart gat dat om zijn as draait.
We weten echter niet of dergelijke objecten bestaan en of ze stabiel zijn. Bovendien zorgt tijdreizen voor veel logische paradoxen en oorzaak-en-gevolg-tegenstrijdigheden, bijvoorbeeld de grootvaderparadox: wat gebeurt er als een tijdreiziger zijn grootvader vermoordt voordat zijn vader wordt geboren? Sommige wetenschappers proberen deze paradoxen te verklaren door het bestaan van meerdere werelden of de zelfvernieuwing van ruimte-tijd te suggereren.
Lees ook: Teleportatie vanuit een wetenschappelijk oogpunt en zijn toekomst
Bestaan er parallelle universums?
Is ons universum uniek, of maakt het deel uit van een grotere structuur, het zogenaamde multiversum? Zijn er andere universums waar geschiedenis en natuurkunde anders kunnen uitpakken? Kunnen we met deze werelden communiceren of deze bezoeken? Dit zijn vragen die niet alleen wetenschappers bezighouden, maar ook schrijvers en cinematografen. Er zijn verschillende hypothesen voor het bestaan van parallelle universums, zoals de snaartheorie, de theorie van de eeuwige inflatie en de kwantummechanische interpretatie van het multiversum. Geen van deze is echter door observaties of experimenteel bevestigd.
Een van de hypothesen is de snaartheorie, die ervan uitgaat dat de fysieke basisobjecten geen puntdeeltjes zijn, maar eendimensionale snaren die oscilleren in een tiendimensionale ruimte. De snaartheorie maakt het bestaan mogelijk van hypothetische branen (membranen), dit zijn multidimensionale objecten gemaakt van snaren. Ons universum kan een soortgelijke braan zijn, opgehangen in een hogere dimensie. Het is ook mogelijk dat er op korte afstand andere branen zijn die van de onze gescheiden zijn. Als de twee branen met elkaar zouden botsen, zouden ze de oerknal kunnen veroorzaken en een nieuw universum kunnen creëren.
Een andere hypothese is de eeuwige inflatie, die hierboven werd genoemd. Het wordt geassocieerd met een kwantumveld met zeer hoge energie, dat zich steeds sneller uitbreidt.
Een interessante hypothese is de kwantummechanische interpretatie van het multiversum, die suggereert dat elke kwantummeting leidt tot een vertakking van het universum in vele mogelijke uitkomsten. Als je bijvoorbeeld de positie van een elektron in een waterstofatoom meet, kun je met een bepaalde waarschijnlijkheid verschillende waarden krijgen. Een dergelijke multiversum-interpretatie suggereert dat elk van deze dimensies in een ander universum wordt gerealiseerd en dat we onszelf met elke dimensie dupliceren. Zo ontstaan oneindig veel parallelle universums, die in kleine details of totaal verschillende verhalen van elkaar verschillen.
Lees ook: Bitcoin-mijnbouw heeft meer verliezen dan winsten - waarom?
Wat gebeurt er in zwarte gaten?
Zwarte gaten zijn kosmische objecten met zo'n hoge dichtheid en zwaartekracht dat niets eraan kan ontsnappen, zelfs licht niet. Ze worden gevormd als gevolg van het instorten van de kernen van stervende sterren of het samensmelten van kleinere zwarte gaten. Rond elk zwart gat bevindt zich een grens die de gebeurtenishorizon wordt genoemd en die het punt markeert waar geen terugkeer meer mogelijk is voor alles wat het nadert. Maar wat gebeurt er buiten de gebeurtenishorizon? Wat zit er in een zwart gat? We hebben geen antwoorden op deze vragen omdat de klassieke natuurkunde de omstandigheden en processen in een zwart gat niet kan beschrijven. Er zijn echter verschillende hypothesen mogelijk op basis van kwantum- of alternatieve theorieën.
Eén van die aannames is de singulariteitshypothese. Er staat dat alle materie en energie in een zwart gat geconcentreerd is in een enkel punt met een nulvolume en een oneindige dichtheid en ruimte-tijd-kromming. Op zo'n moment zijn alle bekende wetten van de natuurkunde niet meer van toepassing, en we weten niet wat daar gebeurt.
De sterhypothese van Planck voorspelt dat materie diep in een zwart gat niet wordt samengedrukt tot een singulariteit, maar tot een toestand van extreem hoge dichtheid en temperatuur, waarin de wetten van de kwantumzwaartekracht (een combinatie van kwantummechanica en algemene relativiteitstheorie) gelden. In deze toestand zou materie tegen elkaar kunnen stuiteren en een bolvormig object kunnen vormen met een straal die dicht bij de Planck-lengte ligt - de kleinst mogelijke lengte in de natuurkunde. De waarde ervan is ongelooflijk klein: twintig ordes van grootte kleiner dan de grootte van een atoomkern. Zo'n object kan Hawking-straling uitzenden (kwantumfluctuaties boven de waarnemingshorizon) en geleidelijk massa en energie verliezen totdat het explodeert en de volledige inhoud van het zwarte gat vrijkomt.
Een ander idee is de zogenaamde gravastar-hypothese. Het gaat ervan uit dat er een laag exotische materie met negatieve druk aanwezig is aan de grens van de waarnemingshorizon, die voorkomt dat het binnenste van het zwarte gat ineenstort tot een singulariteit. In dit geval zou het inwendige van het zwarte gat een lege ruimte zijn met een constante dichtheid en een temperatuur van nul. Een dergelijke structuur zou stabiel zijn en geen Hawking-straling uitzenden.
Lees ook: Blockchains van morgen: de toekomst van de cryptocurrency-industrie in eenvoudige bewoordingen
Heeft het universum een einde?
Het universum is oneindig en kent geen grenzen - dit is het eenvoudigste antwoord op deze vraag. Maar wat betekent dit eigenlijk, en hoe kunnen we daar zeker van zijn? Er zijn drie mogelijke scenario's: het universum is onbegrensd, eindig en gesloten (zoals een bol of een torus), het universum is eindig en open (zoals een zadel), of het universum is oneindig en plat. We weten ook niet wat er gebeurt buiten de gebeurtenishorizon, de grens van het waarneembare universum die het gevolg is van de eindige lichtsnelheid.
Laten we beginnen met wat we zeker weten. We weten dat het heelal uitdijt, wat betekent dat de afstanden tussen sterrenstelsels voortdurend groter worden. We weten ook dat het universum ongeveer 13,8 miljard jaar oud is en dat het werd gevormd tijdens de oerknal, een toestand van extreme dichtheid en temperatuur die aanleiding gaf tot materie, energie, tijd en ruimte.
Maar wat gebeurde er vóór de oerknal? En wat ligt er voorbij de gebeurtenishorizon – de grens van het waarneembare universum, waarbuiten we niets kunnen zien vanwege de beperkte lichtsnelheid? Is er een einde aan het universum of een barrière?
Wetenschappers zijn van mening dat dit onwaarschijnlijk is. Er is geen bewijs voor een dergelijk einde of een dergelijke barrière. In plaats daarvan is het meest acceptabele model een model waarin het universum homogeen en isotroop is, wat betekent dat het in alle richtingen en op alle locaties hetzelfde is. Zo’n universum heeft geen rand of centrum en kan oneindig groot zijn.
We kunnen dit natuurlijk niet rechtstreeks testen, omdat we niet sneller dan het licht kunnen reizen of verder kunnen gaan dan het waarneembare universum. Maar we kunnen de eigenschappen van het hele universum afleiden uit wat we binnen ons bereik zien. En alle waarnemingen wijzen erop dat het heelal op grote schaal homogeen is.
Dit betekent niet dat er geen andere opties zijn. Sommige alternatieve theorieën suggereren dat het universum gekromd kan zijn of een complexe geometrische vorm kan hebben. Het kan ook deel uitmaken van een grotere structuur of meerdere kopieën of reflecties hebben.
Ook interessant: Problemen met geo-engineering: de Europese Unie verbiedt wetenschappers om "voor God te spelen"
Is er een manier om sneller dan het licht te reizen?
Beweging sneller dan het licht is de hypothetische mogelijkheid dat materie of informatie sneller beweegt dan de snelheid van het licht in een vacuüm, dat ongeveer 300 km/s bedraagt. De relativiteitstheorie van Einstein voorspelt dat alleen deeltjes zonder rustmassa (zoals fotonen) met de snelheid van het licht kunnen reizen, en dat niets sneller kan reizen. Er werd een aanname gedaan over de mogelijkheid van het bestaan van deeltjes met een snelheid groter dan de lichtsnelheid (tachyons), maar hun bestaan zou in strijd zijn met het causaliteitsprincipe en zou verplaatsing in de tijd betekenen. Wetenschappers zijn nog niet tot een consensus over dit onderwerp gekomen.
Er is echter gesuggereerd dat sommige vervormde gebieden van ruimte-tijd ervoor kunnen zorgen dat materie verre plaatsen bereikt in minder tijd dan licht in normale (“onvervormde”) ruimte-tijd. Dergelijke ‘schijnbare’ of ‘effectieve’ gebieden van ruimte-tijd worden niet uitgesloten door de algemene relativiteitstheorie, maar hun fysieke plausibiliteit is momenteel niet bevestigd. Voorbeelden zijn de aandrijving van Alcubierre, Krasnikov-buizen, wormgaten en kwantumtunneling.
De gevolgen van sneller dan het licht reizen op ons kennisniveau over de ruimte zijn moeilijk te voorspellen omdat ze nieuwe natuurkunde en experimenten vereisen. Een mogelijk gevolg zou de mogelijkheid van tijdreizen en logische paradoxen met betrekking tot causaliteit zijn. Een ander gevolg kan de mogelijkheid zijn om verre sterren en planeten tijdens iemands leven te bestuderen. De dichtstbijzijnde ster buiten het zonnestelsel, Proxima Centauri, bevindt zich bijvoorbeeld op een afstand van ongeveer 4,25 lichtjaar. Reizen met de snelheid van het licht zou slechts vier jaar en drie maanden duren, en sneller reizen dan het licht zou zelfs nog minder tijd kosten.
Ook interessant: De eerste foto van de James Webb-telescoop is een jaar: hoe het onze kijk op het universum veranderde
Waar verdwijnen de planeten? Wat gebeurt er met hen?
Verloren planeten zijn hypothetische objecten in het zonnestelsel waarvan het bestaan niet is bevestigd, maar is vastgesteld op basis van wetenschappelijke waarnemingen. Tegenwoordig bestaan er wetenschappelijke veronderstellingen over de mogelijkheid van het bestaan van onbekende planeten die onze huidige kennis misschien te boven gaan.
Eén van die hypothetische planeten is Phaethon, of de planeet van Olbers, die zou hebben bestaan tussen de banen van Mars en Jupiter, en de vernietiging ervan zou hebben geresulteerd in de vorming van een asteroïdengordel (inclusief de dwergplaneet Ceres). Deze hypothese wordt momenteel als onwaarschijnlijk beschouwd omdat de asteroïdengordel een te lage massa heeft om afkomstig te zijn van de explosie van een grote planeet. In 2018 ontdekten onderzoekers van de Universiteit van Florida dat de asteroïdengordel gevormd werd uit fragmenten van minstens vijf tot zes objecten ter grootte van een planeet, in plaats van uit één enkele planeet.
Een andere hypothetische planeet is Planeet V, die volgens John Chambers en Jack Lisso ooit tussen Mars en de asteroïdengordel bestond. De aanname over het bestaan van zo’n planeet werd gedaan op basis van computersimulaties. Planeet V is mogelijk verantwoordelijk geweest voor het Grote Bombardement dat ongeveer 4 miljard jaar geleden plaatsvond, waardoor talloze inslagkraters op de maan en andere hemellichamen in het zonnestelsel ontstonden.
Er zijn ook verschillende hypothesen over planeten buiten Neptunus, zoals Planeet Negen, Planeet X, Tyche en anderen, die het bestaan van schijnbare afwijkingen in de banen van enkele verre trans-Neptuniaanse objecten proberen te verklaren. Geen van deze planeten is echter rechtstreeks waargenomen en hun bestaan is nog steeds discutabel. Hoewel wetenschappers nog steeds proberen de ruimte tussen Mars en Jupiter, voorbij Neptunus, te bestuderen. Misschien zullen we later nieuwe hypothesen en ontdekkingen hebben.
Het is altijd belangrijk geweest voor de mensheid om de antwoorden te weten over de kosmos, over de aarde en over zichzelf. Maar tot nu toe is onze kennis beperkt, ook al staan wetenschappers niet stil, proberen ze antwoorden te vinden en nieuwe wegen naar de ruimte te effenen. Omdat er op elke vraag of elk raadsel een antwoord moet zijn. Dit is hoe een persoon is gerangschikt, dit is hoe het universum is gerangschikt.
Ook interessant:
Dyakuyu !!!