Nieuwe berekeningen laten zien dat de zon enkele fracties van een procent kleiner is dan eerder werd gedacht, en dit zou de manier waarop we hem bestuderen kunnen veranderen.
Onderzoekers die de zon meten, maken vaak gebruik van totale zonsverduisteringen om het grootste deel van het licht te blokkeren en een beeld te krijgen van de corona of de buitenste atmosfeer. Deze methode maakte het mogelijk om de straal van de zon te bepalen op ongeveer 695990 km, wat sinds de jaren zeventig de standaard werd.
Maar om de fysica van de zon en zijn atmosfeer echt te begrijpen, zijn nauwkeurigere metingen nodig. Omdat de zon altijd in beweging is (het is tenslotte een razende, convectieve bal van vurig plasma) reizen golven voortdurend over het oppervlak en binnen het volume ervan. In de jaren negentig ontdekten onderzoekers die enkele golfgeïnduceerde oscillaties maten, bekend als f-modes, dat de zon ergens tussen 1990% en 0,03% kleiner was dan de lichtmethoden van de zonsverduistering hadden voorspeld (verschillende onderzoeken gaven enigszins verschillende resultaten).
Nu bevestigt een nieuwe studie die een ander type zonnegolfoscillatie meet, bekend als p-modes, dat die onderzoeken uit de jaren negentig correct waren: de zon is iets kleiner dan standaardschattingen voorspellen. Volgens de studie, die nog niet door vakgenoten is beoordeeld maar op 1990 oktober in de natuurkundige preprints-database arXiv is geplaatst, bedraagt de straal van de zon ongeveer 17 km. De diameter bedraagt ongeveer 695780 km. In feite duiden zowel de oude f-modusgegevens als de nieuwe p-modusmetingen op een vergelijkbare grootte, concludeerden de onderzoekers.
Deze cijfers verschillen slechts een fractie van een procent, maar ze zijn belangrijk. Deze golven en oscillaties stellen ons in staat de kernreacties, de chemische samenstelling en de basisstructuur van de zon te onderzoeken, vertelde co-auteur Douglas Gough, een astrofysicus van de Universiteit van Cambridge, aan New Scientist.
Zonder de juiste straal ‘kun je tot verkeerde conclusies komen over subtiele elementen van de interne structuur van de zon’, zegt William Chaplin, hoogleraar astrofysica aan de Universiteit van Birmingham in Groot-Brittannië, die niet bij het onderzoek betrokken was. een interview met het tijdschrift New Scientist.
Het begrijpen van de zon is niet alleen belangrijk omdat deze de meest toegankelijke ster voor de aarde is (en de bron van licht en warmte die het leven mogelijk maakt), maar ook omdat magnetische stormen op het oppervlak van de zon de telecommunicatie van de aarde kunnen beïnvloeden. NASA's Parker Solar Probe draait momenteel zeven keer dichter bij de zon dan enig ander ruimtevaartuig en probeert de zonnewind te begrijpen die geladen deeltjes in contact brengt met de atmosfeer van de aarde. De Solar Orbiter van de European Space Agency, die in 2020 wordt gelanceerd, zal ook de zonnewind bestuderen en de eerste close-upfoto's maken van de poolgebieden van de zon.
Lees ook: