Het krachtigste meteorietbombardement van de aarde, dat voorheen niet bekend was, vond ongeveer 800 miljoen jaar geleden plaats. Dergelijke conclusies werden getrokken door Japanse wetenschappers van de Universiteit van Osaka, die de details van het maanoppervlak analyseerden, niet de aarde.
Tegenwoordig hebben wetenschappers veel bewijs dat inslagen van verschillende kosmische lichamen in het verleden een belangrijke rol hebben gespeeld in de evolutie van onze planeet. Er wordt bijvoorbeeld aangenomen dat een asteroïde van tien kilometer groot, die 66 miljoen jaar geleden op de aarde neerstortte en de gigantische Chicxulub-krater vormde die we vandaag kennen met een diameter van 180 km, de oorzaak was van het verdwijnen van driekwart van alle dier- en plantensoorten. op aarde, inclusief de meeste dinosaurussen.
Volgens wetenschappers kunnen asteroïden van deze omvang de aarde niet vaak raken - eens in de honderd miljoen jaar. Verwering, vulkanisme en andere soorten geologische activiteit op aarde slaagden er echter grotendeels in om alle sporen van inslagkraters die het eerder dan 600 miljoen jaar geleden troffen, van het gezicht van de planeet te wissen. Deze processen ontnemen wetenschappers de mogelijkheid om meer te weten te komen over kosmische rampen die zich in vroegere tijdperken op aarde hebben voorgedaan.
Om deze reden besloot een groep Japanse wetenschappers om oude kraters op het oppervlak van de maan te bestuderen, waar bijna geen natuurlijke verwering is, en bij afwezigheid van een atmosfeer blijven de details van het reliëf heel lang onveranderd door geologische normen.
Om dit te doen, wendden ze zich tot foto's gemaakt door de Japanse maan-orbiter Kaguya, gelanceerd in september 2007.
Wetenschappers stelden zich ten doel de ouderdom van deze kraters te bepalen - slechts 59 van hen met een diameter van meer dan 20 kilometer. Hiervoor gebruikten ze een interessante techniek gebaseerd op de analyse van materiaalringen die uit de krater werden gegooid. Het feit is dat de valsnelheid van kleine asteroïden (van 100 tot 1000 meter in diameter) op de maan bekend is, dus door het aantal recentere kraters op het oppervlak van oude uitgeworpen materie te tellen, kunnen we weten wanneer een grote oude krater werd gevormd.
Uit deze analyse bleek dat acht van de bestudeerde kraters, waaronder de beroemde Copernicus-krater (3800 meter diep en 93 km in diameter), waaruit Amerikaanse astronauten materiaalmonsters brachten, tegelijkertijd werden gevormd.
Met behulp van de radio-isotopenmethode en de analyse van glaskorrels hebben wetenschappers vastgesteld dat deze kraters ongeveer 800 miljoen jaar geleden zijn gevormd tijdens een krachtige meteorenregen. Op basis van het feit dat de aarde in die tijd hetzelfde bombardement moest ondergaan, berekenden wetenschappers dat er in die periode 40-50 biljoen ton meteorietmaterie op onze planeet zou zijn gevallen - dit is 30-60 keer meer dan de massa van de aarde. Chicxulub-meteoriet.
Dit bombardement vond plaats op de maan en de aarde vlak voor het begin van de cryogene periode (720-635 miljoen jaar geleden), toen het water op de planeet als gevolg van een recordijstijd bijna al het zonlicht weerkaatste.
Eerdere berekeningen toonden aan dat de inslag van de Chicxulub-meteoriet een enorme hoeveelheid stof in de atmosfeer wierp, waardoor de wolken ondoorzichtig werden en de planeet afkoelde, legt de auteur van de studie Kentaro Terada van de universiteit van Osaka uit.
Bovendien kan een andere meteorenregen 470 miljoen jaar geleden ook een grote hoeveelheid stof hebben doen opwaaien, waardoor ijsvorming in de Ordovicium-periode is ontstaan.
"Op basis van deze schattingen kan ik zeggen dat het niet verwonderlijk is dat een asteroïdebombardement 800 miljoen jaar geleden een ijstijd had kunnen veroorzaken, aangezien de totale massa die eruit viel 10-100 keer groter is dan die van de Chicxulub-inslag en de meteorenregen 470 miljoen jaar geleden.", legde Terada uit.
Volgens schattingen van wetenschappers zou tijdens het bombardement 800 miljoen jaar geleden tot 100 miljard ton fosfor op de aarde kunnen vallen, wat 10 keer meer is dan de hoeveelheid van de stof die vandaag in de oceaan is opgelost.
Wetenschappers suggereren dat deze omstandigheid onverwachte biologische effecten kan hebben, aangezien fosfor een sleutelelement is van DNA-moleculen en celmembranen.
Gezien de timing van het bombardement, gingen astronomen ervan uit dat de bron de vernietiging was van een groot kosmisch lichaam dat ongeveer 830 miljoen jaar geleden aanleiding gaf tot de Eulalia-familie van asteroïden. Eerder werd vastgesteld dat de Eulalia-familie de stamvader was van de near-earth asteroïden Bennu en Ryuga, waarvan wetenschappers de substantie willen bestuderen met behulp van ruimtemissies.
Lees ook: