Een nieuwe studie heeft aangetoond dat de innerlijke kern maanden is eigenlijk een vaste bol met een dichtheid vergelijkbaar met die van ijzer. Wetenschappers hopen dat dit zal helpen bij het oplossen van de langlopende controverse over de vraag of het hart van de maan vast of gesmolten is, en zal leiden tot een nauwkeuriger begrip van de geschiedenis van de maan en de geschiedenis van het hele zonnestelsel.
"Onze resultaten", zeggen de wetenschappers van het National Research Center van onderzoek in Frankrijk, - vraagtekens zetten bij de evolutie van het magnetische veld van de maan door het bestaan van een binnenkern aan te tonen en het scenario ondersteunen van een wereldwijde omkering van de mantel, wat veel inzicht geeft in de chronologie van de maan in de eerste miljard jaar van het bestaan van het zonnestelsel ."
De meest effectieve manier om de interne samenstelling van objecten in het zonnestelsel te bestuderen, is door seismische gegevens te gebruiken. Hoe de geluidsgolven die door aardbevingen worden gegenereerd, door materiaal in de planeet (of in dit geval de maan) reizen en er weerkaatsen, helpt wetenschappers een meer gedetailleerde kaart van het interieur te maken.
Wetenschappers hebben seismische gegevens van de maan, die zijn verzameld door de missie "Аполлон", maar hun resolutie is te laag om de toestand van de binnenste kern nauwkeurig te bepalen. Wetenschappers voorspellen dat de satelliet een vloeibare buitenkern heeft, maar wat er omheen bestaat, blijft de vraag. Zowel de solide binnenkern als volledig vloeibare modellen kunnen even goed worden gematcht met de Apollo-gegevens.
Om het zeker te weten, verzamelden wetenschappers gegevens van ruimtemissies en experimenten met laserbepaling van de afstand tot de maan en maakten ze een profiel van verschillende kenmerken van de satelliet. Onder hen zijn de mate van vervorming van de maan als gevolg van de zwaartekrachtinteractie met de aarde, de verandering in de afstand tot de aarde en de dichtheid.
Vervolgens voerden ze simulaties uit met verschillende kerntypes om te zien welke het beste pasten bij de observatiegegevens, en kwamen tot een aantal interessante conclusies. Ten eerste beschrijven de modellen die het meest lijken op wat we weten over de maan actieve kanteling diep in de maanmantel. Dit betekent dat het dichtere materiaal in het midden van de maan naar het centrum zakt, terwijl het minder dichte materiaal omhoog komt. Dergelijke activiteit is al lang voorgesteld als een manier om de aanwezigheid van bepaalde elementen in vulkanische gebieden van de maan te verklaren. Het onderzoek van het team voegt nog een "pro"-argument toe.
Ten tweede ontdekten wetenschappers dat de maankern vergelijkbaar is met die van de aarde - met een buitenste vloeistoflaag en een vaste binnenkern. Volgens hun simulaties heeft de buitenste kern een straal van ongeveer 362 km en de binnenste kern een straal van ongeveer 258 km, wat ongeveer 15% is van de straal van de maan. De binnenste kern, zo ontdekte het team, heeft een dichtheid van ongeveer 7,822 kg/m³. Deze indicator ligt heel dicht bij de dichtheid van ijzer.
Interessant is dat vergelijkbare resultaten werden verkregen door een team van wetenschappers onder leiding van NASA-planeetwetenschapper Marshall Rene Weber in 2011. Ze gebruikten toen de meest geavanceerde seismologische methoden op Apollo-gegevens en vonden bewijs van een vaste binnenkern met een straal van ongeveer 240 km en een dichtheid van ongeveer 8000 kg/m³.
Astronoom Arthur Brio en zijn team zeggen dat hun resultaten eerdere bevindingen bevestigen en een sterk argument vormen voor het feit dat de kern van de maan vergelijkbaar is met die van de aarde. En dit heeft interessante gevolgen voor de evolutie van onze satelliet. Kort na zijn vorming had de maan een sterk magnetisch veld, dat ongeveer 3,2 miljard jaar geleden begon af te nemen. Waar het van gemaakt is, heeft veel te maken met hoe en waarom het magnetische veld verdween.
Lees ook: