Mars momenteel beschouwd als een dorre ijzige woestijn, maar heeft de naaste buur van de aarde echt ooit leven gehad? Dit is een vraag die wetenschappers al eeuwenlang zorgen baart en sciencefictionfantasieën voedt. Na zeven maanden in de ruimte, de rover NASA-doorzettingsvermogen zou vandaag op Mars moeten landen op zoek naar bewijs.
Waarom Mars?
Andere planeten of manen kunnen ook levensvormen herbergen, dus waarom kiezen voor Mars? NASA zegt dat Mars niet alleen een van de meest toegankelijke plaatsen in het zonnestelsel is en een potentiële bestemming voor mensen in de toekomst, maar ook een planeet waarvan de studie ons kan helpen "vragen over de oorsprong en evolutie van het leven" te beantwoorden.
Mars is uniek in het hele zonnestelsel omdat het een terrestrische planeet is met een atmosfeer en klimaat, de geologie ervan bekend staat als zeer divers en complex, en het lijkt erop dat het klimaat van Mars gedurende het hele leven is veranderd.
Wetenschappers denken dat er 4 miljard jaar geleden leven op de planeet heeft geleefd, maar veel van de tussenliggende geschiedenis van Mars blijft een mysterie. De studie van Mars is geen zoektocht naar leven op Mars (wetenschappers geloven dat het nu onmogelijk is om daar te overleven), maar een zoektocht naar mogelijke sporen van vroegere levensvormen. De missie van Perseverance is om te zoeken naar duidelijke tekenen dat microbieel leven miljarden jaren geleden op Mars had kunnen bestaan.
Voorwaarden voor het leven
Water is nodig voor het leven. Een planeet in de zogenaamde "bewoonbare zone" rond een ster is een gebied waarin water mogelijk vloeibaar kan zijn. Als het heel dicht bij de ster staat, zal het water verdampen en als het te ver weg is, zal het bevriezen. Maar water alleen is niet genoeg.
Ook interessant:
- Aanwijzingen over de atmosfeer van Mars kunnen op het oppervlak van Phobos . liggen
- NASA's Curiosity Rover viert 3000 dagen op Mars
Wetenschappers zijn ook op zoek naar belangrijke chemische ingrediënten, waaronder koolstof, waterstof, stikstof, zuurstof, fosfor en zwavel. Volgens Michel Vizot, een astrobioloog bij het Franse ruimteagentschap CNES, zoeken ze ook naar een energiebron - van de zon, als de planeet dichtbij genoeg is, of van chemische reacties.
Martiaanse charme
Serieus wetenschappelijk onderzoek naar de Rode Planeet begon in de 17e eeuw. In 1609 observeerde de Italiaan Galileo Galilei Mars met behulp van een primitieve telescoop en hij werd de eerste persoon die de nieuwe technologie voor astronomische doeleinden gebruikte.
Mars - vergeleken met de "woestijn, lege" maan - leek lange tijd veelbelovend voor een mogelijke microbiële populatie, schreef astrofysicus Francis Rocard in zijn recente essay "Latest News from Mars". Maar de XNUMXe eeuw bracht mislukkingen.
In de jaren zestig, toen de race om een man op de maan te landen versneld werd, analyseerden Diane Hitchcock en James Lovelock de atmosfeer van Mars op chemische onevenwichtigheden waarbij gassen met elkaar reageerden, wat wees op het bestaan van leven. Maar helaas geen reactie. Tien jaar later namen Viking-landers atmosferische en bodemmonsters waaruit bleek dat de planeet niet langer bewoonbaar was, en de belangstelling voor Mars vervaagde.
Maar in 2000 deden wetenschappers een baanbrekende ontdekking: ze ontdekten dat er ooit water over het oppervlak stroomde. Dit deed de belangstelling voor de studie van Mars herleven en wetenschappers begonnen het oppervlak van Mars te bestuderen op zoek naar vloeibaar water. Na ruim 10 jaar, in 2011, hebben ze haar echt gevonden. Wetenschappers geloven nu dat Mars ooit warm en nat was en mogelijk microbieel leven heeft ondersteund.
"Omdat de zon niet altijd dezelfde massa en dezelfde energie had, kan Mars heel goed in deze bewoonbare zone hebben gestaan aan het begin van zijn bestaan", zei astrofysicus Athena Koustenis van het observatorium Paris-PSL.
Maar als er leven op Mars bestond, waarom is het dan verdwenen?
Verdere grenzen
Er zijn altijd andere gebieden om te verkennen. Jupiters maan Europa, die 4 eeuwen geleden door Galileo werd opgemerkt, heeft mogelijk een oceaan verborgen onder zijn ijzige oppervlak, waarvan wordt aangenomen dat deze ongeveer twee keer zoveel water bevat als de grootste oceaan op aarde.
NASA zegt dat het "misschien wel de meest veelbelovende plek in ons zonnestelsel is om een moderne, veilige omgeving te vinden die geschikt is voor elke vorm van leven buiten de aarde." Zijn getijdenenergie kan ook chemische reacties veroorzaken tussen water en rotsen op de zeebodem, waardoor energie ontstaat.
De bevroren maan Enceladus van Saturnus wordt ook beschouwd als een veelbelovende mededinger. De Amerikaanse Cassini-sonde, die van 2004 tot 2017 in een baan om de planeet draaide, ontdekte het bestaan van waterdampgeisers op Enceladus. In 2005 ontdekte Cassini geisers van ijzige water- en gasdeeltjes die met een snelheid van ongeveer 1290 kilometer per uur uit het oppervlak van de maan stroomden. Als gevolg van de uitbarstingen rond Enceladus wordt fijn ijsstof gevormd, het materiaal voor de ringen van Saturnus. Er zijn momenteel geen missies naar Enceladus gepland.
De andere maan van Saturnus, Titan, de enige maan in het zonnestelsel waarvan bekend is dat hij een atmosfeer van betekenis heeft, is ook interessant. De Cassini-missie ontdekte dat er wolken, regen, rivieren, meren en zeeën zijn, maar ze bevatten vloeibare koolwaterstoffen zoals methaan en ethaan. NASA, wiens Dragonfly-missie naar Titan in 2026 van start gaat en in 2034 landt, zegt dat Titan mogelijk "leven herbergt waar we nog niets van af weten".
Lees ook:
Ik vind het leuk hoe astronomie op uw site wordt behandeld, ik lees het altijd met plezier. Vooral over Mars
Met dank :)
Waar het kind ook blij mee is, hij zal niet huilen. Respectabele wetenschappers begrijpen en weten heel goed dat er geen materieel leven is, d.w.z. in het lichaam, buiten onze planeet. Het menselijk lichaam is niet bestand tegen een vlucht over lange afstanden, en uiteindelijk heeft het geen zin om door het universum te vliegen.Laat degenen die oren hebben horen, en degenen die intelligentie hebben, zullen het begrijpen.
Hoe kunnen 'respectabele wetenschappers' zoiets 'goed weten', gezien de onmetelijke dimensies van het oneindige universum? Zelfs zo'n oneerbiedige niet-wetenschapper als ikzelf begrijpt dat het onmogelijk is om het volledig te onderzoeken :)