Wetenschappers van Curtin University hebben de kracht en ouderdom van de oude asteroïde Itokawa, die bestaat uit rotsachtig puin en stof, onderzocht. En het maakte het mogelijk om belangrijke conclusies te trekken die mogelijk zouden kunnen helpen de planeet te redden als een soortgelijke asteroïde ooit de aarde nadert.
Een internationaal team onderzocht drie kleine stofdeeltjes die waren verzameld op het oppervlak van de oude 500 meter hoge puinhoop asteroïde Itokawa. Het materiaal werd in 2010 door een sonde naar de aarde gebracht Hayabusa 1 ontwikkeld door JAXA (Japan Aerospace Exploration Agency).
De resultaten van de studie toonden aan dat de kleine asteroïde Itokawa, die 2 miljoen km van de aarde verwijderd is en ongeveer zo groot is als de Sydney Harbour Bridge, moeilijk te vernietigen zou zijn en bestand was tegen botsingen. Dat wil zeggen, een programma als NASA-DARTzou in dit specifieke geval misschien niet zo effectief zijn.
De hoofdauteur van de studie, professor Fred Jourdan, zei dat het team ook ontdekte dat asteroïde Itokawa bijna net zo oud is als het zonnestelsel zelf. "In tegenstelling tot monolithische asteroïden, is Itokawa geen enkel stuk rots, maar behoort het tot de clast-klasse, wat betekent dat het volledig is samengesteld uit losse rotsblokken en rotsen, en bijna de helft ervan is lege ruimte", zei professor Jourdan.
"Volgens voorspellingen is de levensduur van monolithische asteroïden ter grootte van Itokawa in de asteroïdengordel slechts een paar honderdduizend jaar. Maar de enorme inslag die de monolithische moeder-asteroïde vernietigde en Itokawa zelf vormde, vond minstens 4,2 miljard jaar geleden plaats. Zo'n verbazingwekkend lange levensduur voor een asteroïde van deze omvang is te danken aan de schokabsorberende aard van het puinmateriaal, voegt de professor eraan toe. "Kortom, we ontdekten dat Itokawa als een gigantisch ruimtekussen is en dat het heel moeilijk te vernietigen is."
De wetenschappers gebruikten twee technieken om drie stofdeeltjes te analyseren die elkaar aanvulden. De eerste wordt elektronenterugverstrooiingsdiffractie genoemd en stelt je in staat te meten of de rots is geraakt door een meteoriet. De tweede methode is argon-argondatering.
Studie co-auteur Universitair hoofddocent Nick Timms zegt dat de kracht van puin-asteroïden voorheen onbekend was, waardoor het vermogen om zich te ontwikkelen in gevaar kwam verdedigingsstrategieën voor het geval zo'n asteroïde de aarde nadert. "We hebben onszelf tot doel gesteld de vraag te beantwoorden of fragmentarische asteroïden bestand zijn tegen inslagen, of dat ze bij de minste inslag uiteenvallen in fragmenten", zei de wetenschapper.
"Toen we erachter kwamen dat ze bijna de hele geschiedenis van het zonnestelsel kunnen bestaan, zouden er meer in de asteroïdengordel moeten zijn dan eerder werd gedacht, dus de kans is groter dat als een grote asteroïde naar de aarde raast, het zal fragmentarisch zijn, - voegde universitair hoofddocent Nick Timms toe. - Het goede nieuws is dat we deze informatie ook in ons voordeel kunnen gebruiken. Als de asteroïde te laat wordt gedetecteerd voor een kinetische schok, kunnen we een agressievere aanpak kiezen, bijvoorbeeld door de schokgolf van een nabije nucleaire explosie te gebruiken om de gefragmenteerde asteroïde uit koers te brengen zonder hem te vernietigen.”
Ook interessant: