Tien jaar geleden begon de toekomstige maanastronaut stoutmoedig aan zijn eerste geologische expeditie met een Canadese universiteit.
Met behulp van een watervliegtuig, een kano en hun geest verkenden Artemis 2-astronaut Jeremy Hansen en een team van de Western University in Ontario een afgelegen gebied in Saskatchewan dat voorheen alleen op satellietbeelden te zien was. Een nieuwe collegiaal getoetste studie bevestigt dat hun krater een van de zeldzaamste op aarde is.
Gow Lake Crater in Saskatchewan heeft zelfs overeenkomsten met sommige maankraters, waarvan de krater die genoemd is naar de Italiaanse filosoof Giordano Bruno het dichtst in de buurt komt. Hansen kan deze verre maankrater zelf zien wanneer hij eind 2024 langs de maan vliegt als onderdeel van de Artemis 2-missie.
"Dat is de kracht waarom je in het veld zou moeten werken", vertelde hoofdauteur Gordon Osinski, een planetaire wetenschapper van de Western University die vaak wordt genoemd als Canada's topexpert op het gebied van kraters, tegen Space.com. “Je moet grondonderzoek doen. Je kunt niet altijd afgaan op wat je op satellietbeelden ziet."
Opgewonden 2B gaat morgen terug naar het noordpoolgebied op kraterexpeditie. Ongerepte schoonheid lonkt me. @drkrater #Tunnunik pic.twitter.com/4yXWcVHr61
— Jeremy R. Hansen (@Astro_Jeremy) 5 juli 2015
NASA en andere ruimteagentschappen hechten waarde aan expeditievaardigheden op afstand bij het inhuren van astronauten. (Christina Koch, een lid van de "Artemis-2" -bemanning, werkte bijvoorbeeld als onderzoeker op Antarctica). Alle astronauten in opleiding nemen ook deel aan reizen door de wildernis, onderwaterexpedities of grotverkenningen om hun vaardigheden voor de ruimte te verbeteren.
Hansen was een jonge kandidaat-astronaut in juli 2011 toen de expeditie plaatsvond in Saskatchewan. Omdat hij nog niet gecertificeerd was voor ruimtevluchten, heeft hij destijds geen openbare opmerkingen gemaakt, bevestigt de Canadian Space Agency (CSA) aan Space.com. (Hansen was ook niet beschikbaar voor een nieuw interview vanwege meerdere dagen van beleidsdiscussies en Artemis-2-evenementen op Capitol Hill.)
De gevechtspiloot heeft echter herhaaldelijk gesproken over hoe geologische expedities met Osinski en anderen hem hielpen om zich psychologisch en wetenschappelijk voor te bereiden op ruimtevluchten - en op het werken in kleine teams. Artemis-2 wordt de eerste ruimtevlucht van Hansen (aangezien de kleine bijdrage van Canada aan de ruimtevlucht slechts eens in de zes jaar bemande missies toestaat).
Hansen heeft echter uitgebreide ervaring in ruimtebeleid en -beheer en heeft veel tijd doorgebracht in de cockpit, onder water, in grotten en vooral in het wild.
"De reden dat ik op deze geologische expedities ga, is omdat we ons als astronaut voorbereiden om andere planetaire lichamen te verkennen, en natuurlijk zal geologie een groot deel uitmaken van de wetenschap die we daar doen," zei Hansen. in een interview met MyKawartha.com, een media-outlet in de buurt van London, Ontario, waar Western University is gevestigd, in 2015.
Een nieuw artikel over de Saskatchewan-krater, gepubliceerd op 15 mei in het tijdschrift Meteoritics & Planetary Science, werd na de excursie van 2011 opgeschort vanwege urgentere onderzoekskwesties en de pandemie, zei Osinski. Maar het wachten is het waard geweest, aangezien de laboratoriumapparatuur de afgelopen 12 jaar is verbeterd, waardoor het gemakkelijker is om verder onderzoek te doen.
Dit is de eerste gedetailleerde studie van Lake Gow, een krater die zich ongeveer 200 miljoen jaar geleden heeft gevormd. De krater werd voor het eerst kort verkend in de jaren zeventig tijdens een regionaal onderzoek; geologen op de locatie vonden "vreemde rotsen" die niet de lokale topografie weerspiegelden en bevestigden in het laboratorium dat ze werden gevormd door een rotssmeltende inslag, zei Osinski.
De westerse geoloog, die tientallen jaren talloze kraters in heel Canada heeft onderzocht, begon aan een reis met Hansen en twee studenten "naar het onbekende", zei hij. “We sprongen op een watervliegtuig en gingen kanoën, wat ook een interessante manier was om een geologische expeditie uit te voeren. We landden op de eilanden, sloegen ons kamp op en gingen toen op verkenning."
Canadian Space Agency-astronaut Jeremy Hansen (links) sluit zich aan bij andere leden van de Gow Lake-expeditie in 2011. Om bij een afgelegen meer in de Canadese provincie Saskatchewan te komen, was een watervliegtuig nodig.
Canadian Space Agency-astronaut Jeremy Hansen (links) werkt aan een kano met andere bemanningsleden tijdens de expeditie van 2011 naar Gow Lake. Hansen nam deel aan zijn eerste geologische expeditie en werd opgeleid om te bestuderen hoe kraters er van dichtbij uitzien.
Western University, die de expeditie leidde onder leiding van professor planetaire wetenschap Gordon Osinski, volgt strikte veiligheidsprotocollen op afgelegen geologische expedities waarbij medische training nodig is en de effecten van wilde dieren zoals beren worden beperkt.
De expeditie van 2011 naar Gow Lake bestond uit een kleine groep van vier. NASA moedigt alle astronauten aan om deel te nemen aan verre expedities zoals deze om zich voor te bereiden op een ruimtevlucht.
Kraters op aarde worden in de loop van de tijd geërodeerd door wind en water, en hun contouren kunnen worden verduisterd door vegetatie, zoals hier te zien is. Daarentegen vindt de erosie van de maan veel langzamer plaats door willekeurig vallende meteorieten en de druk van de zonnewind.
Maar de grootste vondst was het type krater. Satellietbeelden houden geologen al 50 jaar voor de gek. Men dacht oorspronkelijk dat Lake Gow was gevormd als een complexe krater, vergelijkbaar met die op de maan. Dit type krater ontstaat als gevolg van grote inslagen, wanneer de centrale piek in het midden instort.
"Maar het blijkt dat het eiland eigenlijk bestaat uit deze gesmolten rotsen en inslagbreccia's, en niet uit materiaal dat uit de diepten komt", zegt Osinski.
In plaats daarvan zagen ze een overgangskrater die maar op één plek op aarde is gevonden: Goat Run in het noordwesten van Australië. Misschien waren er ooit meer van dergelijke kraters op aarde, die sindsdien zijn gemaskeerd of gewist door erosie, zegt Osinski.
Overgangkraters komen echter veel voor op de maan en kunnen waardevolle informatie geven over hoe ruimterotsen de lokale omgeving beïnvloeden na een meteorietinslag, zegt Osinski.
"Die rotsen die zijn gevormd als gevolg van de val van de meteoriet zullen de Artemis-zone volledig bezaaien", zei hij, eraan toevoegend dat het interessant zal zijn om ze van dichtbij te zien, in tegenstelling tot andere rotsen gevormd door oude vulkanen.
Hansen's excursie met Osinski was de eerste ooit door een ISS-astronaut. Sindsdien heeft hij nog drie reizen gemaakt met een westerse geoloog. Twee andere ISS-astronauten (David Saint-Jacques en Joshua Kutryk) maakten elk een geologische reis met het westerse team.
Osinski's werk wordt nu zo gerespecteerd dat hij de laatste twee klassen van NASA-astronauten geologie heeft onderwezen.
Hij merkte op dat er lessen in Saskatchewan waren die Osinski implementeerde voor toekomstige ISS-excursies, zoals het uitnodigen van astronauten in het laboratorium na de excursie om "de lus te sluiten" en enkele van de verzamelde monsters te bekijken. Hansen, voegde hij eraan toe, was een "zeer snelle leerling" en verzamelde gegevens samen met andere teamleden.
Hoewel de astronaut niet wordt vermeld als auteur van de studie, wordt Hansen hartelijk genoemd in de dankbetuigingen "voor zijn gezelschap in het veld". Dank wordt ook uitgesproken aan de KKA "voor ondersteuning bij de opleiding van astronauten."
Osinski zal zijn geologische ervaring op de maan blijven toepassen. Hij is de hoofdwetenschapper van de Canadese maanrover die wordt ontwikkeld door Canadansys Aerospace en die naar verwachting in 2026 op het maanoppervlak zal landen. De rover bevindt zich in fase B, wanneer het ontwerp vorm krijgt, inclusief de eerste concepten van de wetenschappelijke instrumenten. De selectie van de landingsplaats is aan de gang.
Osinski meldde zich ook aan om deel uit te maken van het geologenteam van Artemis-3 als reactie op een recente NASA-wedstrijd die eindigde op 26 februari. Geselecteerde deelnemers zullen nauw samenwerken met NASA's Flight Control Center tijdens maanexcursies op een model dat voor het eerst werd gebruikt tijdens het Apollo-programma.
Maar ongeacht of hij in de achterkamer belandt of niet, Osinski zei dat hij enthousiast is om samen te werken met de Artemis-astronauten terwijl ze zich voorbereiden op excursies naar de maan.
"Deze 'trainingsexpedities' zijn niet echt trainingsexpedities, maar het zijn echt expeditionaire onderzoeksexpedities," zei Osinski over het geologische werk dat zijn teams met de astronauten doen. "Echte wetenschap komt hieruit voort. Ik denk dat het de ervaring veel realistischer en waardevoller maakt."
Lees ook: