Ik weet niet waarom ik zo geïnteresseerd was Neon afgrond. Deze schijnbaar typische vertegenwoordiger van het roguelike-genre dat populair is in deze generatie, verschilt praktisch niet van zijn talrijke tegenhangers. Permadeath? E. Willekeurig gegenereerde niveaus? E. Overal waar je kijkt zijn er overeenkomsten met Enter the Gungeon, Dead Cells, The Binding of Isaac en anderen, maar deze creatie van Veewo Games moet je niet meteen afschrijven. Geef het een kans, en het kan zijn dat het je meer zal boeien dan de eerder genoemde meesterwerken.
Het begint allemaal met Hades, die zijn team van dappere soldaten blijkt te verzamelen. Ze moeten in de diepten van de "neonafgrond" duiken, waar de nieuwe goden van de moderne wereld leven, die alles belichamen, van sociale netwerken tot mobiele games en "racing". Ik zal niet ingaan op de plot, want er is hier niets om in te duiken - de game is bijna volledig verstoken van dialogen en andere afleidende elementen. Kies een personage, val in de afgrond en schiet op alles wat beweegt - dat is het hele punt.
En ja, het lijkt misschien dat er niets origineels is aan deze nieuwigheid. Niveaus worden automatisch gegenereerd en elke nieuwe kamer wordt gesloten totdat de speler alle engerds neerschiet. De ingang van de baas is ergens verborgen. Geef het door en ga naar een ander niveau - met je baas. Nou, ga de Gungeon binnen! Je kunt veel analogen vinden, maar als het geesteskind van Dodge Roll bekend staat om zijn tandbrekende complexiteit, dan lijkt Neon Abyss een beetje eenvoudiger tegen zijn achtergrond. Ze is eenvoudiger dan mijn favoriete vertegenwoordiger van het Dead Cells-genre of een nieuwe Fury ontketend. Permanente upgrades, die na elke dood kunnen worden gekocht, zijn van haar naar hier verhuisd.
Tijdens de passage van Neon Abyss komt de speler constant kisten tegen, zowel open als die waarvoor een sleutel nodig is, geheime kamers en allerlei items met unieke effecten. Het is mogelijk om lange tijd alles te beschrijven dat de titel helemaal niet benadrukt, maar ik zou me willen concentreren op het hoogtepunt ervan. Er zijn veel roguelikes, maar hoeveel roguelikes zijn gedeeltelijk geïnspireerd door de Pokémon-serie? Werkelijk. Er zijn veel verschillende objecten in de "afgrond", maar de meest interessante zijn eieren. Van hen kunnen uw toekomstige assistenten uitkomen, elk met hun eigen unieke mogelijkheden.
Lees ook: Review van Paper Mario: The Origami King - RPG zonder RPG-elementen
Hier wordt alles bepaald door het lot: misschien komt er helemaal niemand uit, of misschien komt er een buitengewoon nuttig wezen uit. Iemand beschermt je avatar tegen kogels, iemand verzamelt harten en geld op moeilijk bereikbare plaatsen, enzovoort. Als je geluk hebt, kun je in één wandeling een enorm broed krijgen, dat in een heel leger zal veranderen. Bovendien, hoe langer je speelt, hoe meer je "helpers" evolueren. Snap je nu waarom ik Pokémon noemde?
Het is een interessant mechanisme dat perfect past in een game van dit genre. Brengt het iets revolutionairs teweeg? Helemaal niet. Maar het is een leuke bonus voor een al uitstekend spel.
Misschien zijn eieren het hoogtepunt van Neon Abyss, ze zijn er niet het belangrijkste aspect van. Zowel Enter the Gungeon als Dead Cells vereisen een zekere mate van vaardigheid van hun spelers, en tegen hun achtergrond lijkt Neon Abyss genereuzer om de eenvoudige reden dat "toeval" hier belangrijker is dan vaardigheid. Ja, spelers met tientallen vertegenwoordigers van het subgenre bullet hell achter hen zullen veel verder gaan dan beginners, maar zelfs een volledig onervaren persoon zal zijn kans krijgen om zich onoverwinnelijk te voelen dankzij de volledige onvoorspelbaarheid van elk nieuw "zaad". Is het een makkelijk spel? Helemaal niet. Je gaat vaak dood en begint helemaal opnieuw, maar een bekwaam progressiesysteem en de kans dat een echt krachtig item uitvalt, zorgen ervoor dat je niet wanhoopt, zelfs niet na het tiende fiasco op rij.
Lees ook: Celeste Review – Perfectie in elke pixel
Als Dead Cells altijd de potentiële kracht van de speler beperkt, heeft Neon Abyss geen limiet. Het is heel goed mogelijk dat je in het allereerste level een aantal items oppakt die je in een onstuitbare kracht zullen veranderen. En hoe langer je speelt, hoe sterker je personage wordt. In dergelijke gevallen is enige vaardigheid misschien helemaal niet nodig - geluk zal alles beslissen. Ik ken mensen die dit soort mechanica haten, maar ik ben niet een van hen. Het is hier net een casino: als je geluk hebt, heb je veel geluk. Bijvoorbeeld, toen ik eenmaal de mogelijkheid verdiende om explosieve kogels af te schieten, die echter vaak schade aan mijn eigen karakter toebrachten. Vervelend - totdat ik een extraatje oppikte dat de schade door explosies volledig wegneemt. Met deze combinatie was ik binnen enkele seconden van alle bazen af. Van mij was geen vaardigheid vereist - alleen succes. Maar zo'n geluk is zeer zeldzaam.
Met andere woorden, de gevechten in Neon Abyss zijn chaotisch, onvoorspelbaar en helder, maar het succes van de speler hangt vaak af van geluk. De meeste van dergelijke titels straffen de speler graag voor de kleinste fout, maar "neon abyss" lijkt meer welwillend. Ideaal kan het echter niet worden genoemd: visueel is het een traditioneel pixelactiespel in een "neon" cyberpunkstijl. Alles is heel helder en schattig, maar het zal niet werken om deze stijl iets origineels of gedenkwaardigs te noemen. "Willekeurige" kerkers blijven zo totdat je bekende patronen begint te herkennen. Als in Dead Cells elke nieuwe wereld zijn eigen sfeer en unieke vijanden heeft, dan is in Neon Abyss alles bijna identiek, behalve een subtiele verandering in het kleurenpalet. De muzikale begeleiding kan ik niet echt prijzen: terwijl de techno soundtrack aangenaam en memorabel is, verveelt het al snel door het gebrek aan afwisseling.
Lees ook: Review van Ghost of Tsushima - De brutaliteit en poëzie van samoerai Japan
Je krijgt het gevoel dat de ontwikkelaars simpelweg niet genoeg tijd hadden om een wereld te creëren die echt gedenkwaardig zou zijn. In dit opzicht mist Neon Abyss verrassingen en na het derde uur van het spel houdt het volledig op te verrassen. Maar als de gameplay zo goed is, kan het worden vergeven. Ik ben minder enthousiast over het vergeven van haar omdat ze niet kon sparen - helemaal niet. Als je een reis naar de baas bent begonnen, moet je tot de laatste zitten - en dit is meestal 30-40 minuten, als je geen haast hebt. Het is onaangenaam, want ik wil het proces echt niet kwijtraken. Maar in Dead Ce... nou, je snapt het idee.
Ten slotte merk ik op dat ik op PS4 heb gespeeld. De consoleversie is over het algemeen stabiel, maar er zijn van tijd tot tijd micro-freezes. Ik denk dat toekomstige patches alles zullen oplossen.
vonnis
Helder, opwindend en zeer inventief, Neon afgrond zal zeker in de lijsten van de beste roguelike platformers van de afgelopen tijd komen.