Om eerlijk te zijn, een terugkeer naar de wereld Mandalorian op dit moment is een echte traktatie voor het tedere hart van een Star Wars-fan, en alleen voor fans van de serie. Ja, soms willen we een escapistisch plezier dat je gemakkelijk onderdompelt in een eenvoudig verhaal over goed en kwaad, maar voor sommige kijkers is deze eenvoud niet genoeg. Ze hebben een verhaal nodig dat inherent ongelooflijk rijk en complex is, vol vage voetnoten en kruisverbanden, dat is gebaseerd op letterlijk decennia canon, waarbij elk aspect van je hersenen wordt betrokken, zelfs als het aan de oppervlakte een heel cheesy verhaal vertelt dat misschien niet' Het vraagt zelfs geen uren van je kostbare tijd, maar het blijkt interessanter dan de gekwelde Disney-trilogie ZV.
Dus The Mandalorian seizoen 2 werd zeker zo'n verhaal, maar bevestigde tegelijkertijd de toewijding van de show aan episodische verhalen. De afleveringen ervan kunnen immers letterlijk "hoofdstukken" worden genoemd, wat betekent dat elke serie echt deel uitmaakt van een groot geheel. De plottak van "Marshall" is bijvoorbeeld een gesloten verhaal met een eigen duidelijke actie en een solide, zij het dubbelzinnige, conclusie.
De plot van de première van Mandalorian seizoen 2, als we het zo veel mogelijk zonder spoilers samenvatten, komt erop neer dat onze favoriete shooter samen met "baby Yoda" op een afgelegen buitenpost aankomt en ermee instemt om te helpen in de strijd tegen een " externe dreiging". Dit is een verhaal dat perfect past in de plot van The Mandalorian. Geconditioneerd ethos, vooral gezien de plot van het 1e seizoen.
Veel van de actie in de seizoenspremière is gericht op de Mandalorian die zijn missie voortzet om de Kid terug te brengen naar zijn volk. Dit is een zeer moeilijke zoektocht, bepaald aan het einde van het eerste seizoen. Maar waar leidt dit pad hem naartoe, en hoe nauw is het verbonden met het basisprincipe van het verhaal hier? Het personage wil iets en sluit een deal om het doel te bereiken, wat uiteindelijk leidt tot de meest onverwachte situaties. Dit is een techniek uit klassieke westerns uit de jaren 70 die perfect werkt in moderne fictie.
Lees ook: Sherlock Superman en zijn feministische zus. Filmrecensie van Enola Holmes
Het punt met afleveringen van halverwege seizoen 1 is natuurlijk dat ze uiteindelijk niet veel invloed hadden op het verloop van het seizoen zelf, en het feit dat de première zo gericht is op het uitleggen van het verleden lijkt een sterke aanwijzing dat dit episodische benadering zal ook het bepalende aspect van het tweede seizoen zijn. Dit is natuurlijk te zien ondanks de dreigende dreiging van dieven. Seizoen 1 en mogelijk seizoen 2 zullen nieuwe vijandelijke troepen bevatten. Het zal interessant zijn om te zien hoe de serie beide aspecten omarmt, nieuwe dingen ontwikkelt en de flashbacks niet vergeet, vooral omdat de producenten nu veel zelfverzekerder lijken, zowel in hun concept als in de technologie die ze gebruiken.
Als het gaat om seizoensvergelijkingen, was een van de sterke punten van de eerste dat de meeste afleveringen 40 minuten of minder duurden - het voelde nooit alsof de serie langer was dan nodig was. Om eerlijk te zijn, kan ik niet zeggen dat hetzelfde aan de hand is met het 2e seizoen, waar de afleveringen soms uitrekken tot 55 minuten, wat op zijn zachtst gezegd soms overdreven lijkt.
Lees ook: Mary Sue en Sociopathie: Sister Ratched Series Review
Een dergelijk uitrekken wordt echter gedeeltelijk gerechtvaardigd door een groot aantal flashbacks, die, zoals ik hierboven schreef, een bijna sleutelrol spelen in het nieuwe seizoen. En hoewel de flashbacks die de gebeurtenissen van "Return of the Jedi" laten zien de buitenwijken van een verre melkweg kunnen beïnvloeden en meestal best interessant zijn, vooral voor kenners van het ZV-universum, is er toch soms een hardnekkig gevoel dat je een script wordt gevoed gids.
De serie is werkelijk onberispelijk getekend en in wezen indrukwekkend naturalistisch. Maar het meest opwindende aspect van de première van seizoen 2 komt hier uiteindelijk op neer: The Mandalorian als project rechtvaardigde zijn bestaan echt met een ongewone volwassenheid voor de Disney-studio.
De serie laat op meesterlijke wijze zien hoe het leven van gewone bewoners van de Melkweg in de Buitenring eruit ziet, dat het niet zo episch is als dat van de "hoofdpersonages" van Star Wars. De personages bestaan gewoon van dag tot dag, doen hun best om op alle mogelijke manieren te overleven, en zijn blij met de simpele dingen, zelfs als ze er een hekel aan hebben om zichzelf in de spiegel te bekijken na een zware dag. Dit is een concept waaraan "The Mandolore" zoals voorheen trouw blijft. Misschien is het een beetje simplistisch voor het Mickey Mouse-publiek, maar toch, het is een schoon, eerlijk verhaal over het leven in de harde hoeken van een melkwegstelsel ver, ver weg. En deze techniek, verdomme, werkt, het roept emoties en empathie op bij de kijker, en is dat niet gaaf?
Lees ook: Hoe SpaceX werd gehard: de volledige evolutie van alle raketten van Elon Musk