Het wetenschappelijk onderzoek naar de oorsprong van de planeten van het zonnestelsel begon in het midden van de XNUMXe eeuw. Voortbouwend op het werk van de Zweedse denker Emanuel Swedenborg suggereerde de beroemde Duitse filosoof Immanuel Kant dat de zon en zijn kleine planetaire familie voortkwamen uit een grote, roterende oerwolk. Kant noemde het Urnebel, wat nevel betekent in het Duits. Dit idee werd later verfijnd door de Franse wiskundige en astronoom Pierre Laplace, en sindsdien zijn er vele toevoegingen en correcties aan aangebracht. En moderne wetenschappers geloven dat de theorie grotendeels op de goede weg was.
Zo ontstond op basis van deze theorie een model dat een triomfantelijke synthese is van draden uit de geologie, scheikunde, natuurkunde en astronomie, en het lijkt erop dat het alle reden van bestaan heeft. Dit model werd ook toegepast op de planeten buiten de omtrek van ons zonnestelsel.
De ontdekking van planeten rond verre sterren in de jaren negentig maakte echter duidelijk dat het beeld veel complexer is dan wetenschappers eerder dachten. De nieuwe planeten pasten helemaal niet in het model - de kosmos, zoals later bleek, kon het niet zoveel schelen wat er hier rond onze kleine zon gebeurde.
Maar ondanks dit heeft een van de belangrijkste fysieke componenten van het mechanisme voor het bouwen van planeten dat verantwoordelijk is voor de vorming van gigantische gasplaneten als Jupiter en Saturnus de tand des tijds doorstaan - het idee van "kernaanwas".
Kernaanwas begint met gassen en microscopisch stof waarvan wordt gedacht dat ze een typische Kant-oerwolk vormen (die de vorm heeft van een afgeplatte, roterende schijf met een jonge ster in het midden). Stofkorrels kleven aan elkaar tot grotere deeltjes, dan tot kiezels, stenen en verder in "babyplaneten" of "planetismen". Wanneer zo'n brok groot genoeg wordt, bereikt hij een kritiek punt. De aantrekkingskracht van de zwaartekracht helpt de embryonale planeet nu om snel gas, stof en andere klonten naar binnen te trekken, zijn baan vrij te maken en een cirkelvormige opening in de schijf te maken. Het is een van de kenmerkende triomfen van de moderne astronomie dat juist zulke theoretische "schijfgaten" nu in de ruimte worden waargenomen en bestudeerd.
Maar een hete gasreus vergelijkbaar met Jupiter, die ze vonden tijdens het vormingsproces rond een ster op ongeveer 500 lichtjaar van de aarde, zette wetenschappers aan het denken over de geldigheid van de theorie van de vorming van planeten.
De ster waarbij het embryo van de planeet werd ontdekt, heet AB Aurigae. Het werd beroemd in astronomische kringen vanwege de prachtige, complexe spiraalvormige schijf eromheen. Maar tot nu toe was er geen bewijs van de vorming van de planeet.
En dankzij observaties werd het ontdekt. En kreeg de naam AB Aurigae b. Het is momenteel omringd door een dichte vortex-halo van stof en gas te midden van controlespiralen en golven die wijzen op ineenstorting door de zwaartekracht. De planeet bevindt zich op een afstand van zijn ster die 93 keer groter is dan de afstand van de zon tot de aarde. Dat is ver buiten de regio waar de traditionele kernaccretietheorie de vorming ervan zou kunnen verklaren. Daarom biedt deze ontdekking overtuigend bewijs voor een alternatieve theorie van zwaartekrachtinstorting.
U kunt Oekraïne helpen vechten tegen de Russische indringers. De beste manier om dit te doen is door geld te doneren aan de strijdkrachten van Oekraïne via Red het leven of via de officiële pagina NBU.
Lees ook: