Het stoffige oppervlak van de maan – vereeuwigd in beelden van de maansporen van Apollo-astronauten – werd gevormd door botsingen met asteroïden en de barre ruimteomgeving die het gesteente gedurende miljoenen jaren erodeerde. Een eeuwenoude laag van dit materiaal, bedekt door periodieke lavastromen en nu begraven onder het maanoppervlak, kan nieuwe inzichten opleveren in het diepe verleden van de maan, meent een team van wetenschappers.
"Door zorgvuldige gegevensverwerking ontdekten we opwindend nieuw bewijs dat deze begraven laag, paleoreholith genaamd, veel dikker kan zijn dan eerder werd gedacht. Deze lagen zijn sinds hun vorming niet verstoord geweest en kunnen belangrijke gegevens zijn voor het bepalen van de vroege asteroïde-inslag en de vulkanische geschiedenis van de maan", zegt Tieyuan Zhu, universitair hoofddocent geofysica aan de Universiteit van Pennsylvania.
Een team onder leiding van Zhu voerde een nieuwe analyse uit van radargegevens verzameld door de Chinese Chang'e 3-missie in 2013, die de eerste directe radarmetingen op de grond op de maan deed.
De onderzoekers vonden een dikke laag paleoreholiet, ongeveer 4 tot 9 m, ingeklemd tussen twee lagen lavastenen waarvan wordt aangenomen dat ze tussen de 2,3 en 3,6 miljard jaar oud zijn. De verkregen gegevens geven aan dat de paleoreholith veel sneller werd gevormd dan eerdere schattingen - 2 m per miljard jaar, zeggen wetenschappers.
Ook interessant:
- China's FAST radiotelescoop heeft meer dan 1600 radiosignalen opgenomen
- China is van plan zijn eerste satelliet te lanceren om de zon te bestuderen
Doorheen de geschiedenis van de maan heeft er vulkanische activiteit plaatsgevonden, waardoor lavastenen op het oppervlak werden afgezet. Deze rots wordt uiteindelijk afgebroken tot stof en aarde, regolith genaamd, door herhaalde asteroïde-inslagen en ruimteverwering, en vervolgens begraven door daaropvolgende lavastromen.
Eerder onderzoek keek naar een dataset die werd gecreëerd toen de Yutu-rover elektromagnetische pulsen naar het maanoppervlak stuurde en luisterde hoe ze terugkaatsten. Volgens Zhu ontwikkelde zijn team een gegevensverwerkingsproces in vier stappen om het signaal te versterken en gegevensruis te onderdrukken. De wetenschappers observeerden veranderingen in polariteit terwijl de elektromagnetische pulsen door de dichte lavarotsen en paleoreholieten reisden, waardoor het team onderscheid kon maken tussen de verschillende lagen.
De resultaten kunnen volgens het team wijzen op een hogere meteorietactiviteit in het zonnestelsel gedurende deze periode miljarden jaren geleden. Gegevensverwerkingstools kunnen worden gebruikt om vergelijkbare gegevens te interpreteren die zijn verzameld door toekomstige missies naar de maan, Mars of andere locaties in het zonnestelsel. Het team werkt momenteel met machine learning-technologie om de behaalde resultaten verder te verbeteren.
Lees ook: