Astronomen denken dat ze een nieuwe manier hebben om de grootte van superzware zwarte gaten te berekenen: door de stroomcircuits van deze onzichtbare reuzen te bestuderen.
Wetenschappers die de grootte van zwarte gaten bestuderen, hebben al lang flikkerende patronen opgemerkt in de helderheid van accretieschijven - een dikke ring van materie die wordt aangetrokken door de zwaartekracht van het zwarte gat. Maar onderzoekers wisten niet zeker wat de flikkering veroorzaakte. Nu, door tientallen bekende superzware zwarte gaten te bestuderen, heeft een team van astrofysici vastgesteld dat het flikkeren van de accretieschijf gerelateerd is aan de massa van het zwarte gat erin, en wetenschappers geloven dat dezelfde methode kan worden toegepast op vele, vele kleinere objecten. maat
"Deze resultaten suggereren dat de processen die scintillatie veroorzaken tijdens accretie universeel zijn, ongeacht of het centrale object een superzwaar zwart gat is of een veel lichtere witte dwerg", zegt Yue Shen, co-auteur van de nieuwe studie en een astronoom.
Om een verband te onderzoeken tussen de grootte van een superzwaar zwart gat en het flikkerende licht van de schijf waaruit het zich voedt, begonnen wetenschappers met het selecteren van 67 van deze monsters, die elk volgens voorlopige schattingen een massa hebben van 10 tot 10 miljard keer meer dan onze zon.
Ook interessant:
- De Duitse ruimtetelescoop legde de meest complete kaart van zwarte gaten in de geschiedenis vast
- De Event Horizon-telescoop nam close-upbeelden van superzware zwarte gaten
Toen deze gegevens een correlatie leken te vertonen, besloten de onderzoekers te kijken naar veel kleinere objecten met accretieschijven: witte dwergen, de veel kleinere, dichte overblijfselen van geëxplodeerde sterren zoals onze zon.
Wetenschappers hopen dat dezelfde relatie zal gelden voor objecten met massa's tussen deze twee klassen. Volgens onderzoekers kan een intermediair zwart gat een bijzonder intrigerende variëteit zijn, aangezien wetenschappers tot nu toe slechts één zo'n object hebben geïdentificeerd.
"Nu er een correlatie is tussen de scintillatie en de massa van het centrale object, kunnen we het gebruiken om te voorspellen hoe het scintillatiesignaal van een IMBH [intermediair zwart gat] eruit zou kunnen zien", zegt Colin Burke, een andere co-auteur, in een verklaring aan de Universiteit van Illinois of Astronomy in Urbana-Champaign.
Astronomen over de hele wereld wachten op de officiële start van een tijdperk van massale onderzoeken die de dynamische en veranderende hemel zullen volgen. Het Vera K. Rubin-observatorium van het Chileense ruimte- en tijdonderzoek zal vanaf eind 2023 de hemel gedurende tientallen jaren onderzoeken en lichtflikkeringsgegevens verzamelen voor miljarden objecten.
Lees ook: