Modellering van formatie Zonnestelsel is een grotendeels succesvolle methode. Dankzij dit slagen wetenschappers erin om de posities van alle grote planeten samen met hun baanparameters te reproduceren. Maar moderne simulaties hebben moeite met het correct bepalen van de massa van de vier planeten waaruit het zonnestelsel bestaat. Dit geldt vooral voor Mercurius.
in het nieuwe Onderzoek astronomen suggereren dat we meer aandacht moeten besteden aan de reuzenplaneten om de evolutie van de kleinere planeten te begrijpen. Van alle rotsachtige binnenplaneten van het zonnestelsel is Mercurius de vreemdste. Het heeft niet alleen de kleinste massa, maar heeft ook de grootste kern in vergelijking met de grootte van de hele planeet. Dit vormt op zichzelf een serieus probleem voor het modelleren van planeetvorming, aangezien het moeilijk is om zo'n grote kern te bouwen zonder daarbij een planeet met de juiste verhoudingen te creëren.
Onlangs heeft een team van astronomen verschillende manieren onderzocht om de vreemde eigenschappen van Mercurius te verklaren met behulp van simulaties van de vorming van het zonnestelsel. In de eerste dagen van het bestaan Zonnestelsel in plaats van een nette rij planeten hadden we een protoplanetaire schijf van gas en stof. Er waren tientallen in deze schijf planetesimalen, die in de loop van de tijd in botsing kwamen, samensmolten en groter werden, en veranderden in de planeten die we kennen.
Astronomen geloven dat de binnenrand van de protoplanetaire schijf waarschijnlijk relatief arm aan materiaal was. Bovendien hebben de gigantische planeten zich niet gevormd in de banen waarin ze nu bestaan. In plaats daarvan migreerden ze van de plaatsen waar ze zich voor het eerst hadden gevormd naar hun huidige posities. Terwijl ze bewogen, zorgden de gigantische planeten ervoor dat de binnenste schijf destabiliseerde, wat zou kunnen leiden tot het verlies van nog meer materie.
Ook interessant:
Door deze ideeën samen te voegen, konden astronomen een geschiedenis van de vorming van Mercurius construeren. Aanvankelijk bevatte de binnenste protoplanetaire schijf veel planetesimalen, maar naarmate de gigantische planeten bewogen en migreerden, namen ze veel materiaal mee om op te bouwen. De rest van de planetesimalen kwam met elkaar in botsing, waarna veel zware metalen in het binnenste van de planeet vielen. Zo ontstond de grote kern van Mercurius.
Hoewel de modellen de grootte van de kern van de planeet konden bepalen, konden de simulaties de totale massa nog steeds niet correct bepalen. De simulaties hadden de neiging om een Mercurius te creëren die twee tot vier keer zo zwaar was als hij in werkelijkheid is. De vraag hoe Mercurius is ontstaan, blijft ook open. Astronomen vermoeden dat we de chemische eigenschappen van de protoplanetaire schijf nader moeten bestuderen, en ons in het bijzonder moeten concentreren op hoe stofdeeltjes samen kunnen smelten en bij elkaar kunnen blijven in de intense stralingsomgeving van de baan van Mercurius.
Ook interessant: