Velen zijn gewend om Nintendo te zien als een producent van ongelooflijk goede games, maar meestal voor alle leeftijdscategorieën die zelfs kinderen kunnen beheersen. Voor de een is dit een enorm pluspunt, terwijl de ander de uitgeverij van uitsluitend kleurrijke noviteiten minacht. In zekere zin zit hier waarheid in: geen enkel ander platform kan bogen op zo'n aantal opmerkelijke covers. Aan de andere kant vergeten we iets: naast Mario, Kirby en Yoshi heeft de Japanse reus nog andere karakters van niet minder betekenis. The Legend of Zelda wordt ook geassocieerd met meerlagige en doordachte RPG's Xenoblade. Fire Emblem Je kunt het ook niet "kinderachtig" noemen. Maar de meest "serieuze" en sombere franchise is altijd Metroid geweest. Geïnspireerd door de Alien-films, viel deze serie altijd op door zijn hoge moeilijkheidsgraad en beklemmende sfeer. En een nieuw deel Metroid-dread is klaar om alle critici de mond te snoeren die beweren dat de "grote H" met de jaren zachter is geworden.
Ik zal niet beschrijven hoe de serie is ontstaan en geëvolueerd (hoewel een apart materiaal wordt gesuggereerd) - het volstaat om te zeggen dat als een heel genre naar jou is vernoemd, je iets goed doet. Metroid is een legendarische franchise die miljoenen fans over de hele wereld heeft. Een probleem is dat het de laatste jaren leek alsof het bevroren was. Het laatste volwaardige deel kwam uit in 2017, toen Metroid: Samus Returns voor 3DS in de schappen verscheen. Metroid Prime 4 is al vele jaren in ontwikkeling, maar we weten niet eens in welk jaar het wordt uitgebracht. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de aankondiging van Metroid Dread een paar maanden geleden een echte schok werd: het is niet alleen het eerste nieuwe deel van de serie in vier jaar, het is ook de wederopstanding van een lang vergeten ontwikkeling voor de Nintendo DS, dat begon te worden ontwikkeld in het midden van de nuljaren, maar werd verlaten vanwege onvoldoende vermogen van de console.
Lees ook: The Legend Of Zelda: Skyward Sword HD Review - De terugkeer van een half vergeten exclusive
Simpel gezegd: Metroid Dread is een van de grootste verrassingen van 2021. In een tijd waarin teasers van teasers worden uitgebracht vóór de release van een grote game, lijkt deze manier van het uitbrengen van een nieuw product een verademing. Maar 'vers' is niet noodzakelijkerwijs het bijvoeglijk naamwoord dat ik zou gebruiken om deze creatie van Mercurius te beschrijvenSteam en Nintendo-EPD.
Laten we beginnen met de basis: Metroid staat voor ons. Het is duidelijk, maar niet alleen uit de titel of het beeld van de altijd stijlvolle Samus Aran op de cover, maar uit de manier waarop de hele gameplay zich ontvouwt in de loop van ongeveer tien uur. Hier loop ik tegen het oude dilemma aan: aan de ene kant, als ik een vervolg zie van een bekende serie, wil ik alle geliefde elementen terug zien, maar aan de andere kant... ik wil vernieuwing. Stel je voor dat je iemand een half decennium niet hebt gezien, maar op de langverwachte ontmoeting merk je dat je kennis hetzelfde T-shirt draagt. En dus hier: het lijkt blij dat je nog steeds dezelfde vriend hebt, maar aan de andere kant... dit is geen erg goed teken.
Op deze site hebben we vaak het woord "metroidvania" genoemd. Dit is de naam van het genre, dat de afgelopen jaren extra populair is geworden dankzij zulke slimme vertegenwoordigers als Bebloede: Ritual of the Night і Hollow Knight. De indie-industrie wordt nog steeds geïnspireerd door NES-hits, en het is een beetje verrassend dat ze erin zijn geslaagd om meer te innoveren dan Nintendo zelf. Want als je de vorige delen hebt gespeeld, dan komt absoluut alles hier je bekend voor. De sombere atmosfeer van een onherbergzame planeet, een stille Samus en een labyrint van niveaus met geheime doorgangen - het is er allemaal. In feite ging het belangrijkste frisse idee over het uiterlijk van robots die niet kunnen worden gedood, die in sommige zones leven. Ze dienen als een soort intimidatiemiddel en maken de speler nerveus. Gewoonlijk is Metroid een ontspannen en afgemeten spel, maar nu is het ook nodig om stealth te gebruiken of snel te denken terwijl je onderweg bent, in paniek wegrennen van de "Terminator".
Is deze toevoeging goed? Ik heb nooit van onsterfelijke vijanden gehouden, wat, zoals in het geval van dezelfde Resident Evil 3, altijd klaar om uit de hoek te springen en de stroom van dingen te verstoren. Maar ik begrijp waarom zulke vijanden nodig zijn. Net als Resident Evil vindt Metroid het niet erg om de speler bang te maken. Griezelige muziek, bloeddorstige aliens en nu onsterfelijke (nou ja, totdat je de baas verslaat) robots maken allemaal deel uit van wat Metroid onderscheidt van alle andere series van de Japanse reus.
Lees ook: Mario Golf: Super Rush Review - Mushroom Kingdom Golf
Vecht tegen vijanden en tegenover bazen is geweldig. De bedieningselementen zijn eenvoudig, maar duidelijk en handig, en de mechanica van het schieten en afweren van slagen zal nooit oud worden. Op de momenten dat Samus vecht met een monster dat vele malen groter is dan zij is en het episch verslaat, voelt de speler een echte adrenalinestoot. Dat is cool. Dit is Metroid. Maar zodra ze haar vijand omver heeft geworpen, keert de stilte terug. Voor - en achter - een donkere gang, en de kaart toont zowel te veel als te weinig elementen. Dit is ook Metroid. En ik vind deze Metroid veel minder leuk.
Studio MercuriusSteam erg trots op de manier waarop zij de nieuwigheden heeft ontworpen. Waar staat Metroid bekend om? Dat klopt: niveaus die altijd op een doodlopende weg eindigen. Metroid gaat over het verkennen van een mysterieuze planeet, voortdurend terugkeren naar plaatsen van vroegere glorie en het controleren van elke pixel. En Dread is hetzelfde, tienvoudig vergroot. Mercury denkt dat de beste manier om een legendarische serie te eren is door de zaken groter en ingewikkelder te makenSteam ontwikkelde de meest uitgebreide en verwarrende aflevering van deze serie. Ik begrijp waarom ze het deden. Maar ik deel niet noodzakelijkerwijs het enthousiasme van mijn collega's.
Ik hou ervan als een game mijn tijd respecteert. Ik hou van goed doordachte werelden. Maar als het me twee uur kost om de minste vooruitgang te boeken, en als het geheim zit in een microscopisch kleine pixel waarop ik niet helemaal aan het begin van de zone heb geschoten... wil ik alles uitzetten en iets anders spelen. Op een gegeven moment lijkt Dread niet intelligent - gewoon wreed. 'En wat had je van Metroid verwacht?' - je vraagt me. En echt, waarom? Deze formule is onveranderd gebleven sinds de eerste Nintendo-consoles. Maar misschien is het tijd om iets te veranderen in 2021?
Ik hou er niet van om steeds terug te gaan naar waar ik was. Zeker als de wereld zo somber en onopvallend is, zoals in Dread, waar de ene gang niet van de andere te onderscheiden is en het oog simpelweg niets heeft om zich aan vast te klampen. In dit opzicht hebben bijna alle "ideologische sequels" van onafhankelijke studio's een stap voorwaarts gezet.
Ik kan Dread afkeuren vanwege het spelontwerp dat de speler uit zichzelf probeert te drijven en hem te doen opgeven, maar dat zou subjectieve kritiek zijn, want... zo zien de ontwikkelaars de serie. Dit is hun visie. Vind je het leuk? Prima. Nee? Het heeft geen zin om zelfs maar iets te proberen te bereiken. En objectief... is alles in orde. Hoewel het nieuwe onderdeel niet mooi of spectaculair te noemen is, en het kleurenpalet even beperkt lijkt als in de tijd van de NES, is het technisch tot in de puntjes uitgewerkt. Zoals ik al zei, is het cool om Samus te besturen. De minste aanraking van de analoge stick doet haar dansen, en het bewezen gevecht doet haar uitkijken naar elke nieuwe ontmoeting met de baas. Wanneer de actie begint, is Dread ongeëvenaard. Maar als het eindigt... voelt het alsof zelfs die 10 uur voor de helft gevuld zijn met vulmiddel.
Maar wat voor de een een opvulling is, is voor de ander een uitdaging. Want, ik zal niet liegen, alle woede en wrok over het modderige ontwerp vervaagt als diezelfde verborgen pixel er nog steeds is en je verder gaat. Dit is een spel met gemengde gevoelens, maar één ding is zeker: dit spel is uitstekend. Maar maak niet de fout van vele anderen - verwacht niet iets van haar dat ze nooit bedoeld was te zijn. Dit is Metroid. Metroid verandert niet.
Lees ook: Review van WarioWare: Get it Together! - Een nieuwe verzameling microgames voor het bedrijf
vonnis
Hoe verander je de formule als de formule zo goed is? De ontwikkelaars van Metroid Dread zeggen op geen enkele manier. Voor beter of slechter, hun spel is Metroid tot in de kern. Het is een complex, verwarrend spel dat zijn speler niet spaart. Als het niet lukt, wil je opgeven. En als het uitkomt, is het een onvergetelijk gevoel.
