Stel je mijn verbazing voor toen na de release Biomutant, die ik meer dan 40 uur heb geklokt zonder een enkele patch, zag ik ondergemiddelde beoordelingen voor de game. En oké, oké RAGE 2 Ik kwam ook niet naar mensen toe, en ik sloot twee keer af op NG+ en wilde supplementen. Maar met Biomutant is alles volkomen vreemd. En naar mijn ontoereikende (wat voor de hand liggende, maar plotseling nieuws voor jou) mening is, is het oneerlijk.
Verwacht daarom geen negativiteit in deze tekst. Voor de negatieve, wals in bijna elke andere recensie of bijna elke opmerking over het spel. Hun wagen en twee schoppen en een halve schep. Hier en nu zal ik de coolste en coolste dingen uitlichten die ervoor zorgen dat je van Biomutant houdt.
Spel wereld
Ten eerste is het een enorm grote kaart. Qua gevoel en schaal is het als twee Skyrims. En met Skyrim zal ik de game veel vergelijken, want als ik niet bijna 30 jaar oud was, maar 16 jaar oud, zou het hetzelfde Opera World-speelgoed zijn waarin ik dronken zou rijden en elke dag elke grot zou verkennen.
Omdat zowel daar als hier interessante punten op de kaart staan, ook al ben ik de ghats aan het harken. Zijmissies, altaren, minipuzzels, verlaten gebouwen met kerkers, kelders en gewoon interessante plaatsen, kooplieden, gebieden met elementaire bedreigingen - en het is relatief natuurlijk verspreid, wat de kaart schaal en realisme geeft.
Ten tweede is het de geest van het project, moraliteit en stijl. Biomutant is doordrenkt met de filosofie van kungfu, een constante verwijzing naar de balans tussen de donkere en lichte kanten. En het grootste struikelblok voor velen - de zeer naïeve stijl van het verhaal en slecht begrepen dialogen - is ideaal voor de allereerste stappen om kennis te maken met dezelfde filosofie.
Uitgebreide reflecties, levenslessen en de mogelijkheid om je eigen pad te kiezen, zelfs een nogal slechte qua karma - en toch het spel af te maken... Dit alles geeft voldoening. Zelfs de hoofdschurk wordt van alle kanten getoond, en heel eerlijk weergegeven.
Lees ook: Miitopia Review - RPG voor kinderen met een classificatie voor niet-kinderen
gameplay
Hier kan ik Biomutant voor de tweede keer vergelijken met Skyrim, want zowel daar als daar is de basis een combinatiesysteem, oppervlakkig en verstoken van wilde diepgang a la Devil May Cry, maar dat maakt het juist de moeite waard.
De hoofdpersoon heeft een slagwapen, een afstandswapen - en niet alleen een vlammenwerper - maar ook magie en hondenvaardigheden. Door de combinatie van melee en afstandsgevechten kun je Gun Fu-punten verzamelen, waardoor je de Super Gun Fu-modus kunt betreden, waarin het hoofdpersonage bijna onkwetsbaar is en vreselijke schade aanricht.
Tot - als je erin slaagde een voorraad van deze modus te behouden, die na verloop van tijd verdwijnt - de volledige vernietiging van vijanden helemaal aan het begin van het gevecht. En ja, de gameplay-cyclus verandert heel snel in "gevulde combo-wombo, ingevoerde super-gun-fu, verzamelde buit."
Wat qua diepte nog moeilijker is dan de, zeg maar, stealth build van Skyrim. Maar dit is hoe dergelijke projecten worden gekocht, toch? Een verfijnde monteur waar je je combo vindt en constant toepast, zodat je je kunt concentreren op het verkennen van het terrein.
Rolcomponent
Er is hier karakter-nivellering - niet erg diep, maar opwindend en spelveranderend. Je kunt vliegen, je kunt springen, je kunt bliksemen, je kunt een heleboel dingen in het algemeen.
En nivelleringspunten kunnen op verschillende manieren worden gebruikt. Kenmerken, vecht- en bewegingsvaardigheden, nieuwe gan-fu-technieken - en bovendien stelt de game je absoluut geen grenzen bij het bouwen van een build.
Je kunt rocken zonder level cap en eigenlijk alles tot het uiterste pompen. Behalve, waarschijnlijk, de kenmerken - maar ze schommelen ook, in feite, zonder een bovengrens. En als er zoiets bestaat, zal het niet bijzonder nuttig zijn om het te bereiken.
Maar de wapenontwerper zal nuttig zijn. Die, zoals alles in het spel, erg gebruiksvriendelijk is. Er is niets dat je tegenhoudt om het wapen dat je gebruikt uit elkaar te halen zonder een enkele bronstraf - en een nieuw wapen in elkaar te zetten uit enkele van de oude onderdelen. Ja, montage vereist middelen en u kunt niet meteen een wonderwafel samenstellen.
Lees ook: Nieuwe Pokémon Snap Review - Een foto-jachtsimulator voor de nostalgische
Maar je zult niet constant bang zijn om te experimenteren - want het zou zijn als er middelen aan deze kwestie zouden worden besteed, die soms ook nodig zijn voor speurtochten! En dankzij dit alles is zitten en knutselen in de constructeur, het vinden van nieuwe details, zelfs de kleinste, een aparte sensatie.
Grafische afbeeldingen
Ook hier spelen de naïviteit en fabelachtigheid van het project een zeer grote rol. Herinnert iemand zich de NPC-animaties van Hellgate: London? Hier, onthoud ze, onthoud hun jeugdigheid, die absoluut niet geschikt is voor de algemene setting, waardoor ze er dom en buiten het onderwerp uitzien. Stel je nu voor dat dergelijke animaties er magisch uitzien in het spel. Hier is Biomutant in het algemeen zo goedaardig, ontspannend en aangenaam.
Grafisch is de game - ja, zonder twijfel - niet geschikt voor 2021, maar het vergt wel stijl en design. Hoe verder je weggaat van de personages met grappige vacht, en hoe meer je kijkt naar het stoppelgras, of de ruïnes van benzinestations, of de regenboog aan de horizon, hoe meer je vergeet.
En hier is Biomutant, naar mijn meest bescheiden mening, meer in geslaagd dan enig ander soortgelijk project. Als je van een berghelling naar beneden rent en je ziet natuurlijk een derde van de kaart in lengte, zie je een kleine nederzetting op twee kilometer afstand - en je kunt daarheen gaan, onderweg drie interessante punten openen en er twee vrijmaken... Dit wordt jouw avontuur.
vonnis
Het spel is in de eerste plaats vriendelijk, naïef, eenvoudig, afgemeten, maar groots, opwindend en, ik ben niet bang voor dit woord, oosters. Het is het tegenovergestelde van elke Dark Souls, het is een meditatief, ontspannend en briljant succesvol project. Biomutant is een avontuur en ik kan alleen maar meevoelen met degenen die de waarde ervan niet inzien.