Je hebt geen idee hoe moeilijk het is om een ​​recensie over dit spel te schrijven. Dit is zo'n dubbelzinnig, ongebruikelijk en zelfs tot op zekere hoogte onnauwkeurig project dat het de moeite waard is om hem een ​​paar prijzen te geven voor slechts één boeket emoties. No Man's Sky is als een fles van de beste wijn, die een dag op de bodem van een provinciale sorteerder heeft gelegen en binnenshuis wordt geopend. Deze mix van goddelijke boeketten en walgelijke geuren kan iedereen gek maken.

No Man's Sky: Op weg naar de sterren

Maar hoe lieflijk begon het allemaal! De ontwikkelaars van het project, de studio Hello Games, beloofden het hele universum in de game opnieuw te creëren, met de mogelijkheid om met je eigen virtuele gesimuleerde voeten over het oppervlak van een van de planeten te dwalen. Crafting, ruimteverkenning, verschillende schepen, wapens, de mogelijkheid om te handelen, te communiceren met buitenaardse wezens - en dit alles in een wereld die qua omvang niet onderdoet voor Elite!

Twijfels werden veroorzaakt door het trackrecord van de studio, omdat er maar één game in zit, en die is voor smartphones, ook al is deze erg goed. Zorg dat je draagbare apparaten in handen krijgt en begin met het maken van een sandbox van onvoorstelbare afmetingen voor oudere platforms... Een riskante en ambitieuze stap, nietwaar? Het resultaat is dat we een veelbelovend indieproject hebben, dat te gast was op alle tentoonstellingen waar het kon binnenkomen, en qua hype niet onderdeed voor Evolve. En na de release van No Man's Sky was het publiek verdeeld in degenen die blij waren met de game en degenen die spijt hadden van het uitgegeven geld. En beide kampen hebben op hun eigen manier gelijk.

Pluspunten, ver en dichtbij

Ik begin met de goede kanten, omdat die in het spel het snelst worden opgemerkt. Ondanks het duidelijk verouderde idee – de procedurele generatie van het universum vond zelfs plaats in de oorspronkelijke Elite van 1984 – geeft No Man’s Sky feilloos de schaal van elk element weer. De planeten passeren niet binnen een half uur van begin tot eind; hun oppervlakte is ECHT evenredig met de oppervlakte van echte planeten. Je kunt maanden en jaren besteden aan een volledige studie van slechts één steentje dat rond een ster draait, en er zijn een astronomisch aantal van dergelijke planeten in het spel. In je hele leven zul je niet eens een duizendste van dit bedrag kunnen bezoeken, en nog minder kunnen verkennen - het is heel, heel indrukwekkend.

De ruimtes van No Man's Sky zijn net zo groot als de vierkanten. Je voelt met elke vingernagel hoe ver het ene ruimtevoorwerp van het andere verwijderd is. Zelfs met een versneller zal het het ruimtestation niet binnen een halve minuut bereiken, en bij standaardsnelheid kan het 4-5 uur duren. Echte. Het is alleen mogelijk om sterrenstelsels te doorkruisen op een hyperdrive. Met dit alles: geen snelle bewegingen, geen ruimteliften à la Freelancer. Nee, je zult elke reis als echt ervaren, en dit is naar mijn mening de grootste kracht van het spel.

Elke keer dat je begint af te dalen naar de oppervlakte van de planeet, wanneer je rondvliegt of opstijgt vanaf een ruimtestation, besef je dat de term 'enorm' niet erg van toepassing is op het spel. Nee, het is tamelijk realistisch en op kosmische schaal, en dit is een prestatie die een klein monument waard is. Het laatste punt in het realisme is de bijna volledige vernietigbaarheid van het oppervlak van de planeten. Als je een plasmagranaatwerper bij je hebt, kun je een echt gat in het oppervlak graven, met één por een hulpbron krijgen, wat anders een halve minuut zou duren, of uit een grot geïmproviseerd naar de oppervlakte komen.

Moleculair ambacht

Dit realisme wordt versterkt door het crafting-systeem. Feit is dat er in No Man's Sky geen gebruikelijke categorieën zijn die verband houden met sandboxen. Geen zand, metaal, kristallen, hout. Nee, de ontwikkelaars gingen in dit opzicht tot het maximale primitieve, legden de basis van de elementen van het periodieke systeem van Mendelejev, zowel reëel als uitgevonden. Koolstof, platina, zink, koper, plutonium, titanium, iridium, chrysoniet, tamium-9 - bijna alle actieve elementen op het oppervlak van de planeten, evenals asteroïden in de ruimte, kunnen in deze componenten worden "gedemonteerd". Er zijn natuurlijk meer gecompliceerde elementen die worden gemaakt en gekocht bij handelaars.

Kleine dingen zijn positiever. Ik hou echt van het besturingsschema in No Man's Sky. Ja, het is een beetje ongebruikelijk, maar gezien de release van de game op consoles is het echt een doorbraak. Als u bijvoorbeeld naar een vrije cel van de inventaris wijst, kunt u op de linkerknop van het knaagdier drukken, de wijziging voor het personage daar instellen, of op de "E"-knop, om het knutselvenster te openen. Omdat No Man's Sky ook overleving is, moet onze held voortdurend zijn pak bijtanken, zijn laserphaser-achtige lichtblaster en schip opladen, maar hiervoor kun je zowel de eenvoudigste elementen gebruiken die letterlijk onder je voeten groeien, als speciale "batterijen". dat ze bij kooplieden zijn gekocht en in kisten zitten.

Het laatste pluspunt voor mij persoonlijk is de algemene sfeer van het spel, de omgeving en de interactie met de alien… alles. De monolieten met hun verschillende teksttaken, het taalleersysteem, waardoor je geleidelijk aan begint te begrijpen wat voor onzin de aliens zijn, en de flora/fauna op zichzelf creëren echt hun eigen, unieke stijl in het spel.

Nadelen, duidelijk en verborgen

Het belangrijkste minpunt, waaruit de benen van 90% van de andere claims groeien, is de prijs. De kosten van No Man’s Sky beginnen bij $ 60 (₴ 1500), wat simpelweg ongekend is voor een indieproject. Ja, zo’n bedrag zal ruim voldoende zijn voor een AAA-titel van een AAA-ontwikkelaar, zoals de aankomende Battlefield 1, Fallout 4 of de remake van DOOM. En ja, de versies in het CIS zijn goedkoper, net als alle andere projecten. Hierdoor, op zijn zachtst gezegd, de originele prijs, begon het spel te worden gezien als een product van een of andere Activision Blizzard ("a-a-p-Overwatch-hy!"), En de hoop erop werd vele malen groter.

Dit is waar de meeste problemen van No Man’s Sky liggen. Als je met je brein begrijpt dat dit een indieproject is met enorme ambities, zullen de tekortkomingen minder voor de hand liggend lijken. En dat zijn er veel. De structuur van de planeten is bijvoorbeeld vereenvoudigd tot het primitieve, en niet op een goede manier, maar op een slechte manier. Bijna elk oppervlak is een afzonderlijk bioom van Terraria, dat zich als een zich herhalende textuur over het hele gebied uitstrekt. Stel je een wereldbol voor waarop dezelfde vloertextuur van pool tot pool is uitgerekt, vijf identieke planten, tien identieke dieren en volledig standaard hulpbronnen. En het DENKT gewoon dat je de schaal voelt. In feite is het voldoende om een ​​half uur over het oppervlak van de planeet te lopen, en je zult begrijpen dat het niets nieuws kan bieden, alleen kleine variaties op wat al is ontdekt.

De omvang van de actie is te groot

Dit is waar het hoofdverhaal van No Man's Sky naar voren komt. De kwaliteit die in het spel is geïntroduceerd, wordt met een moleculair laagje boter op de hoeveelheidssandwich gesmeerd. Biljoenen vergelijkbare planeten, met identieke bases, hulpbronnen en doelen op het oppervlak. Hier kun je de plot van het spel invoeren, evenals het doel van de hele passage: naar het centrum van het universum gaan, waarvoor je van de ene aangewezen planeet naar de andere moet vliegen, erop moet tanken, naar de volgende moet vliegen een. Bijna net als Daggerfall was er maar 41 vierkante kilometer ruimte, en hier 51 miljoen, vermenigvuldigd met een biljoen planeten. Hoera..?

Gedeeltelijk neemt de belangstelling voor de studie van planeten toe dankzij een eigenaardig pompsysteem. We hebben in feite drie inventarissen: een pak met levensondersteuning, een schip en een multitool met een bepaald aantal cellen. In sommige kun je grondstoffen stoppen, in andere niet, maar in elke kun je... technologie stoppen. Dit zijn mods die de spelersparameters verhogen, je in staat stellen sneller te vliegen, langer te graven, harder te slaan, enzovoort. Het probleem is dat slots voor grondstoffen en slots voor verbeteringen worden gecombineerd, en hier zorgt het een of het ander voor balans. Als gevolg hiervan kan het beeld van de planeet niet alleen worden doorzocht op wat goud, maar ook op raadstechnologieën.

Nogmaals, alles berust op diversiteit. Nadat je het schip hebt gerepareerd, kun je eenvoudig op standaardsnelheid vliegen, over interessante plaatsen vliegen, op zoek naar wat je nodig hebt. Je hoeft het schip pas bij te tanken nadat je de topsnelheden hebt geactiveerd of van het oppervlak bent opgestegen, direct stomen trekt geen geld aan. Het resultaat is dat je de planeet heel snel en eentonig kunt bestuderen, simpelweg door van de ene basis naar de andere te vliegen. En het ergste van alles is dat lopen veel langer, eentonig en saai zal zijn. In No Man's Sky is er geen adequaat vechtsysteem, er is niemand om mee te vechten en iemand wordt met plezier neergeschoten. De enige uitzondering vormen veiligheidsrobots, die uit angst de planeet actiever bevolken dan in feite de flora en fauna. Ze verstoren de beweging aan de oppervlakte, vallen de speler aan als ze zijn ontmantelingsacties zien en weten hoe ze om hulp moeten roepen. En dit is onaangenaam, omdat het de nogal zachte loop van de zandbak doorbreekt.

Sterker nog, het spel werd na 5 uur erg saai. En dit is wat er met de meerderheid van de recensenten is gebeurd: hoe dieper je het planetaire bos ingaat, hoe helderder de tekortkomingen zijn. Zodra het crafting-systeem niet langer iets nieuws is, alle gevechtsmechanismen bekend worden en het aantal gedetecteerde bases groter is dan 50, trek je aan, bouw je een hyperdrive op en ga je verder met het verkennen van de Melkweg. Ofwel bouw je eindelijk een hyperdrive, spring je in een naburig systeem, land je op een planeet, schiet je met een blaster de eerste zespotige slurf kapot die je tegenkomt, en ga je naar Steam schrijf een negatieve recensie. In feite is 5 uur voor de meesten het maximum.

De laatste tijd hebben pc-boyars veel geleden onder de zonden van het spel - de Arkham Knight-poort liet zien dat de ontwikkelaars de optimalisatie van dit platform vastschroeven. Met No Man's Sky herhaalde de geschiedenis zich en kwam zelfs in een stroomversnelling. Het is tenslotte niet genoeg dat, ondanks redelijk democratische systeemvereisten, het spel vertraagt, vastloopt en blijft hangen, ongeacht de configuratie. Waar DOOM werkt op hoge instellingen met 45 FPS, de heldin van het artikel geeft 25 met een knal uit. Na analyse van het werk wordt het duidelijk dat het de processors heel, heel zwaar belast en weggaat MSI GTX950 Gaming 2G vrijwel zonder werk.

Universele subtiliteiten

In zijn monotonie weet No Man's Sky sommige spelers in trance te brengen, wanneer min of meer eentonige zaken als iets aangenaams en rustgevends worden ervaren. Persoonlijk raakte ik in deze trance terwijl ik de eerste planeet aan het onderzoeken was, ik heb gewoon alles op een rij gegraven en geprobeerd te begrijpen wat er zou gebeuren als de GG sterft (het schip komt terug door het verlies van hulpbronnen). Als het trance-effect langer zou zijn, zou het spel veel beter zijn, maar het wordt snel gedood door de uiterst bescheiden limiet aan middelen en tijd.

Nu zal ik de details doornemen. Ik vond de instelling van alle menu-items op de actieve cirkel erg leuk. Als u het niet begrijpt, moet u, om dit of dat item te activeren, bijvoorbeeld de linkermuisknop ongeveer een seconde ingedrukt houden. Dit maakt indruk, omdat het door het hele spel, in alle menu's en opties wordt doorgevoerd. Ook is het erg leuk om massaal acties te kunnen uitvoeren. Door op de benodigde knop te drukken en de cursor van de ene bron naar de andere te verplaatsen, kunt u deze zeer snel verplaatsen of verwijderen.

De snelheid waarmee je geld verdient in No Man's Sky is ook hoog. Ik heb hier en daar het oppervlak van de planeet bestudeerd, elke soort bestudeerd met behulp van een optische scanner, je kunt 200 duizend eenheden geld krijgen, kleine artefacten uit kisten geven elk 30-40 duizend eenheden. De meest effectieve manier om geld te verdienen is het 'Bypass Chip'-vaartuig, dat gemiddeld 3 euro kost en bijvoorbeeld is gemaakt van mest en twijgen. Om precies te zijn, van plutonium en ijzer, maar in No Man's Sky zijn dit respectievelijk analogen van takken en mest.

Lange tijd werd ik gekweld door een vraag: hoe ik extra slots in de inventaris kon krijgen. Om dit te doen, moet je in schuilplaatsen zogenaamde "drop pods" vinden. Daar kun je voor een bepaald bedrag een extra ruimtepakslot kopen. De inventaris van schepen varieert afhankelijk van het model van het sintelblok, maar haast je niet om er fantastisch geld in te stoppen.

Soms zijn er kapotte transportmiddelen aan de oppervlakte te vinden. Ze moeten vaak bijna volledig worden gerepareerd, maar het is nog steeds winstgevender dan het uitgeven van 3 miljoen eenheden voor 27 voorraadslots. En de multitool wordt later in de plot beter beschikbaar, evenals enkele andere mogelijkheden. Ik was ook geamuseerd door het systeem voor het berekenen van de afstand tot het doel - het wordt gemeten in seconden en verandert afhankelijk van de huidige snelheid van de speler. Dus ik wil graag de oude grap onthouden: "Het is 100 meter naar het toilet, 50 meter rennen." De camera ontbreekt erg als je een ruimteschip moet landen, omdat de radar niets laat zien en je op de rand van de afgrond kunt zitten, uit het sintelblok kunt springen en meteen kunt vallen. Dit is mij niet overkomen, maar de kans op een dergelijke gebeurtenis is groot.

Resultaten voor No Man's Sky

Tot op zekere hoogte is No Man's Sky een mislukking, en bepaalde aspecten van de game werden in andere projecten vele malen beter geïmplementeerd. Tot op zekere hoogte is No Man's Sky een meesterwerk en een doorbraak, aangezien niemand eerder zo'n schaal heeft bereikt en de emoties na de eerste uren van de game door niemand en niets worden geëvenaard. In feite heeft het slechts één wereldwijd nadeel, en dat is een krankzinnige prijs. Al het andere berust op de verwachtingen van de AAA-titel, die, helaas, de heldin van het artikel niet verschijnt, hoewel ze zich er zeer succesvol in vermomt.