Kilometers glasvezel kabels strekken zich nu uit over de oceanen en ondergronds om onze communicatiesystemen te laten functioneren, maar wetenschappers geloven dat dit enorme netwerk ook in een ander gebied kan worden gebruikt - voor het observeren van het aardoppervlak.
Er zou met name 1,2 miljoen km glasvezel kunnen worden gecombineerd satellieten en andere tools voor teledetectie om de hele wereld in realtime te bewaken. De auteurs van het idee suggereren dat het op deze manier mogelijk zal zijn om stormen en het begin van aardbevingen te volgen, evenals schepen en walvissen die door de zeeën gaan. Mogelijk kan het netwerk zelfs worden gebruikt om beschadigde pijpleidingen op te sporen.
"Dit zou een baanbrekend wereldwijd observatorium kunnen zijn in de oceaan-aardwetenschappen", zegt geofysicus Martin Landro van de Noorse Universiteit voor Wetenschap en Technologie. Monitoring vindt plaats door middel van akoestisch peilen glasvezel kabels Alle bochten in de kabel die geluidsgolven of daadwerkelijke golven veroorzaken, kunnen worden opgepikt en geïnterpreteerd om beweging te meten.
De "demoversie" is door hetzelfde team al gedemonstreerd toen wetenschappers walvissen volgden in het Noordpoolgebied. Gedurende 44 dagen konden wetenschappers meer dan 800 walvisgeluiden detecteren met behulp van een onderwaterkabel van 120 km lang, en nu ontdekten ze ook een sterke storm op een afstand van 13 duizend km. Dit alles werd mogelijk dankzij een proces dat bekend staat als "Distributed Acoustic Sensing" (Distributed Acoustic Sensing of DAS) en een apparaat genaamd "interrogator". Het apparaat stuurt een lichtpuls door een glasvezelkabel, die vervolgens elke buiging detecteert en nauwkeurig meet.
"Deze technologie bestaat al heel lang", zegt Landro. - Maar de afgelopen vijf jaar heeft ze een enorme stap voorwaarts gemaakt. Dus nu kunnen we het gebruiken om akoestische signalen te monitoren en te meten op een afstand van maximaal 100-200 km. Dit is al iets nieuws". Er zijn ook enkele beperkingen: de door het systeem verkregen resultaten bevatten veel ruis, wat betekent dat het moeilijker is om signalen te isoleren dan bijvoorbeeld met seismometers. Dit is waar andere aanraakapparaten verschijnen, zoals satellieten, wat context zal toevoegen.
Het team benadrukt graag dat hun wereldwijde bewakingsnetwerk andere systemen zal aanvullen en niet zal vervangen. Omdat glasvezelkabels zo uitgebreid zijn, kan het potentiële aantal vondsten enorm zijn. "Het DAS-detectie- en walvisobservatie-experiment demonstreert een volledig nieuw gebruik van dit type glasvezelinfrastructuur, wat leidt tot opmerkelijke, unieke wetenschappelijke resultaten", zegt Landro.
Ook interessant:
Laat een reactie achter