"Doe alsof je weet... Dit is jouw manier om te schitteren..." Een paar seconden lang klinkt er radio-interferentie. "Je neemt mezelf, je neemt mijn zelfbeheersing..." Opnieuw radio-interferentie. "Video doodde de radioster... Video doodde de radioster..." De radio valt stil, de lichtzwaarden van giftige neonreclames raken zijn ogen, een Hawaiiaans shirt wordt over zijn naakte lichaam getrokken, zijn handen koel van het eindeloze vuur van echografie. Geen herlaadbeurten, Tony, geen tussenstops op weg naar de jaren 80. Dit is de Solar Express, de weg naar glorie gemaakt van kristal en ondeugden, dit is een knaller uit het verleden. Dit is de legendarische Grand Theft Auto: Vice City.
Eerlijk gezegd was dit artikel erg moeilijk te verkrijgen. Dank aan mijn onblusbare vertrouwen in het feit dat de beste artikelen voortkomen uit de wens om te spreken, en niet uit de behoefte om het nieuwste product van de transportbandindustrie te beoordelen, vergeef me EA en Ubisoft. Ik zou ook mijn dank willen uitspreken aan Alexander Tobolin voor de passage die hieronder is geschreven.
"Oh ik, ik ben vannacht in je armen gestorven
Het moet iets zijn geweest dat je zei
Ik stierf gewoon in je armen vannacht'
Dit artikel is gewijd aan mijn liefde/haat voor GTA Vice City, het gaat over indrukken en herinneringen, maar ook over gedachten over het spel, aangezien ik letterlijk een week geleden ging zitten om het opnieuw te spelen. Dit is analoog aan een gesprek bij de open haard over aangename, warme herinneringen, in het gezelschap van Jack Daniels Black Label en met het zachte geknetter van hout als begeleiding.
Mijn kennismaking met de Stad van Alle Zonden gebeurde - dat is toeval! – aan de kust, in de badplaats Zatoka. Toen speelde ik, een klootzak van laag kaliber, samen met andere klootzakken van hoog kaliber in computerclubs Counter-Strike 1.4. Ja, niet 1.6. Hoe oud ik ben, vergeef mij, Heer. Over het algemeen maakte ik daar kennis met Vice City, en op de meest geschikte manier om het spel te leren kennen: door waanzin.
Boven de computers hingen folders met cheatcodes, een leuke attentie van de beheerders. ASPIRINE, PANZER, LEAVEMEALONE, SEAWAYS - dit waren stukjes van de puzzel waaruit Repin's schilderij "Catch me if you can" bestond. We verzamelen sterren uit de lucht, verpletteren de politieagenten, snijden voorbijgangers aan flarden met een katana, zitten in een tank en blazen alles op wat de motor buiten de missie kan opblazen. Op de een of andere manier groeide er in deze omstandigheden een generatie op die geloofde en nog steeds gelooft dat het zinloos is om GTA te spelen zonder cheats...
En wat betreft missies: wie geeft er om? Toen ze het beu werden om genocide te organiseren in naam van cheatcodes, vroegen sommigen natuurlijk om een complot. Ze bereikten de missie met een helikopter en sloegen een enorme grendel in die naar Versetta was vernoemd, omdat de geest van een zwak kind, waarvoor de NumPad niet in zijn graf ronddraaide, het speelgoed van daaruit moest besturen. Een speeltje dat, laat ik je eraan herinneren, in zeven minuten moest doen wat een kind niet in een half uur kan doen - en nog meer, in een computerclub met een tweede, nog gevaarlijkere timer - de spellimiettimer in het algemeen. Zo groeide een generatie op die de missie met een helikopter als de moeilijkste in de geschiedenis van videogames in het algemeen beschouwt.
En toen, aan de zonnige oevers van de Golf, waren ik en mijn kalibervrienden neon-lila over hoe goed Grant Theft Auto is als parodie. Het maakte niet uit dat Rockstar, voorheen een opnamestudio, een thema-soundtrack creëerde die zo onberispelijk was als de sfeer van Dyson, en dat de personages van de game verwijzingen, satire en spot zijn met cultfilms uit die tijd, zoals 'Carlito's Ways', " Scarface" en tientallen andere films.
We hadden gewoon plezier op straat, vol giftig neon, ongrijpbare commerciële losbandigheid en karmozijnrode zonsondergangen. We hadden plezier zoals ons onderontwikkelde intellect ons dat toestond - oprecht, zonder bijbedoelingen, met daaropvolgende discussies over elk detail en het herschrijven van codes op een stuk papier.
Nu wordt het woord gegeven aan mijn collega Alexander Tobolin. Dit is het verhaal van zijn kennismaking met het cultspel, een ogenschijnlijk gewoon verhaal, maar om vele redenen interessant.
"Je hebt geen contact meer
Ik heb geen tijd meer
Maar ik ben gek als jij er niet bent'
"Pins van plezier verspreiden zich door het lichaam, en het nummer Out of Touch van de Hall & Oates-groep klinkt in de luidsprekers, vermengd met het gebrul van de motor van mijn favoriete turbo-sabel - een formidabele en snelle muscle car, waarop ik race naar mijn nieuw verworven landhuis. U had ons er niet in moeten luizen, meneer Diaz. Dat had u niet moeten doen.
Als kind had ik van tijd tot tijd veel redenen om voor GTA Vice City te spelen. De eerste was een grote open wereld, ook al zijn het in feite maar twee eilanden die je in 2 minuten rijden kunt oversteken, maar er zijn zoveel verschillende interessante plekken, onontdekte hoekjes en gaatjes. Reden nummer 5 is keuzevrijheid. In GTA kun je jezelf uitproberen in de rol van filmregisseur, brandweerman, taxichauffeur, ijsverkoper, autodealer...
Zie ook: in de nieuwe Humble Mobile Bundle zijn er 10 rollenspellen voor elke smaak!
Terwijl ik deze optionele missies uitvoerde, dacht ik onwillekeurig dat terwijl ik hier achter de computer plezier heb, er over de hele wereld echte mensen elke dag op filmsets rondhangen, branden blussen en hun goederen aan klanten verkopen. Tegen de achtergrond van deze verveling leek het leven van Tommy Versetta een echt sprookje - een succesvolle drugsdealer en bandiet wiens leven vol geld, mooie meisjes en avontuur is - tot de eerste ontmoeting met de politie.
Ik kan niet zeggen dat GTA Vice City iets belangrijks heeft geleerd, maar iedereen heeft er iets van overgenomen, zowel goed als slecht. Mijn vrienden zagen in het spel een opwindende simulator van een dronken chauffeur die vanuit een echoapparaat op prostituees en dronkaards schoot in het uniform van bouwvakkers. Het voltooien van zelfs maar een paar verhaalmissies was voor niemand van belang. Ik werd het beu om de bevolking terug te dringen al snel beu en besloot af te maken wat de scenarioschrijvers en game-ontwerpers probeerden te bereiken. In totaal heb ik het spel vijf keer van kaft tot kaft doorgenomen. De laatste was vorig jaar. Waarom verspilde ik in vredesnaam weer mijn tijd aan haar?
Waarschijnlijk wilde ik gewoon weer in dat tijdperk duiken, herinneren wat ik deed toen ik een schooljongen was. Opnieuw zal hij in zijn favoriete krachtige auto door de steegjes van een bekende stad rijden, een missie voltooien met een helikopter en bommen op een bouwplaats, opnieuw de dikke geit Diaz omverwerpen, een einde maken aan de krachtmeting tussen Cubanen en Haïtianen . Maar het belangrijkste is om te zien hoe ver de vooruitgang op het gebied van gaming is gekomen in meer dan 10 jaar sinds de release van de game.
Nu spelen jongeren Grand Theft Auto in FullHD op hun smartphones voor een paar honderd dollar, en moesten we naar een computerclub of naar een vriend met de krachtigste pc om in normale resolutie te spelen. Wat ik vooral leuk vond aan Vice City, vergeleken met het derde deel, was dat het meer vrijheid, mogelijkheden en goed doordachte logica had. Bovendien beschouw ik, tegen de achtergrond van de geschiedenis van Tommy Versetta, zelfs de volgende San Andreas als een nogal traag en saai vaartuig met een mager plot.
Zie ook: Wij zijn op zoek naar een budget gaming pc vanaf begin 2017 voor CS:GO, DOTA, World Of Tanks
Ik raad lezers sterk aan om eens in de drie tot vijf jaar hun favoriete oude games door te nemen, elke keer is het een compleet nieuwe ervaring en een kans om naar moderne creaties te kijken door het prisma van het verleden en jeugdherinneringen."
Alexander Tobolyn, speciaal voor Root Nation
"Oh ik, ik ben vannacht in je armen gestorven
Het moet iets zijn geweest dat je zei
Ik stierf gewoon in je armen vannacht'
Mogen de poliepgoden mij vervloeken als ik dit lied niet elke keer meezing als ik het hoor. Over het algemeen kwam ik er een paar weken geleden achter dat een geweldige klassieker op G2A ongeveer 1 euro kost (de prijs van een illegale schijf lang voor de crisis), en na een half uur zag ik het startscherm al... En na een paar dagen non-stop spelen, veel gemist werk en de drie gemiste van het meisje, dat ik niet meer heb, heb ik zoveel gedachten verzameld dat ik op zijn minst een proefschrift zou kunnen schrijven.
Allereerst is de missie met de helikopter ongelooflijk eenvoudig: ik slaagde er de eerste keer in en had nog 2 minuten over. Dat is wat het levengevende brein doet! Het enige dat je vóór het begin van de timer hoefde te doen, was voorbij vliegen, vooraf alle tegenstanders uit het level verwijderen, de bladwijzers bestuderen en pas daarna de bommen oppakken. Zelfs de redding van Lance was de eerste keer succesvol, en zonder vooraf gekocht pantser - een aanvalsgeweer met nabijheid, een aantal aambeienhoofdschoten dankzij Logitech G502 en een leuke rit met lekke banden hielpen de missie te doorstaan, zij het zweterig, maar zonder herhalingen .
Zie ook: koop 10 games voor $ 0,5 in de Mega Pick & Mix-bundel bij Bundle Stars
Het lijkt erop dat alles fantastisch is, nostalgie zou uit alle scheuren moeten kloppen zoals Niagara Falls, en ik zal het spel likken zoals Juliet Starling haar eindeloze chupa-chups, maar... nee. Nadat ik 90% van het spel heb voltooid, nadat ik San Andreas, GTA IV, GTA V, Saint's Row IV en een heleboel andere sandboxes en third-person shooters heb geprobeerd, verklaar ik dat Grand Theft Auto Vice City net zo krom is als dat van een oude vrouw gezicht van voorbijgangers in de straten van de stad.
Het is vervelend dat de hoofdpersoon niet kan zwemmen - alleen in San Andreas dachten ze aan het maken van een analoog van onzichtbare muren voor water, de logica van GTA III werkt hier. Blijkbaar heeft de hoofdvader van de hoofdpersoon in zijn jeugd de heks uit het Land van Oz vermoord, en het water is dodelijk gevaarlijk voor onze beschermeling. Het volgende is de saaie AI. Het lijkt erop dat het over tien jaar mogelijk zou zijn om partners die vastzitten in texturen te repareren, waardoor je missies elk half uur opnieuw moet spelen, maar nee, het is nog steeds slecht. Nog een vraag: is dit de reden waarom, als je de framesnelheid ontgrendelt op mijn computer waarop Star Wars: Battlefront draait, de rook van de wielen van de auto's ervoor zorgt dat de FPS daalt naar 5-6? Wat is de magie van optimalisatie van de jaren 80? Trouwens, ik raad je oprecht aan om GTA Vice City in 120 en meer FPS te proberen, dit is verdomd iets met iets - de game heeft er nog nooit zo realistisch uitgezien.
En tot slot, de nagel van het programma. Een roestige spijker, krom, en vast in iemands heupzenuw. Schieten! Ongeacht de resolutie verplaatst elke kleinste beweging van de muis het vizier niet met één conventionele pixel, maar met 10 of 20 tegelijk. En in de first-person richtmodus, die de nauwkeurigheid zou moeten vergroten, neemt de stap toe met twee of drie keer! Mijn arme alvleesklier hoort dat dit ten gunste van de joysticks is gedaan, maar verdomd, 2K17 uur in de tuin, het is tijd om deze shit op te lossen. Ook schiet het wapen niet waar het zicht op gericht is. Geen van de drie of vier tienen. Hij schiet altijd op één punt zonder te verstrooien, maar dan hoger en rechts van het zicht, dan hoger en links, en dan meestal ergens in de bergkam - en als je bedenkt HOEVEEL je moet schieten in het spel, bederft dit de spanning van het passeren enorm.
Oh ja, en als je de game opnieuw wilt proberen, zal het zelfs na een paar passen leuk zijn, ik raad je aan om de GTA Vice City Deluxe-aanpassing te installeren. Het is goed omdat het kan worden geïnstalleerd door de populaire versie ernaast Steam-versie, gebruikt een gemeenschappelijke opslag en is niet in strijd met het unieke origineel. In feite is dit een enorme vervanging van alle auto's door snellere auto's en de toevoeging aan de kaart van een aantal plaatsen voor benzinegevaarlijk entertainment - sprongen, hellingen, twee minitracks voor rally's, enzovoort.
En ook in de mode is er mijn favoriete auto aller tijden en naties - afgaande op het model is het een Camaro SS, maar in tegenstelling tot andere auto's krijgt hij in het spel geen naam. Dat wil zeggen, als u achter het stuur kruipt, staat er rechtsonder niets geschreven. De voordelen beginnen en eindigen met snelheid - de klootzak begint van nul naar honderd in minder dan een seconde, en op de top beweegt hij twee keer zo snel als de snelste kruiwagen van het unieke origineel - en dit is honderd kilometer sneller dan nodig. Zo'n baby op de snelweg door de stad rijden is enorm spannend, elke springplank (en er zijn er veel in de aanpassing) zorgt ervoor dat we hoger vliegen dan helikopterhoogten, maar elke hobbel kan tot een brutaal ongeval leiden. En dat is goed!
PS Zoals uit wetenschappelijk onderzoek is gebleken, vertraagt de rook van de wielen de pc alleen in de mod, in de originele Vice City kun je zonder veel angst de FPS tot het maximum beperken.
"Luister naar je hart als hij je roept
Luister naar je hart, dat is er nothing anders kun je dat doen
Ik weet niet waar je heen gaat en ik weet niet waarom
Maar luister naar je hart voordat je afscheid van hem neemt'
Grand Theft Auto: Vice City heeft mijn beoordeling of eindoordeel niet nodig, maar ik geef ze toch. Het is geen meesterwerk, het is niet perfect, maar het is een legende die een generatie heeft grootgebracht die niet slechter is dan Pepsi-Cola, lijnen bij McDonalds en gekookte spijkerbroeken. Gezien de prijs op deze link vind ik het zonde om hem niet in de collectie te kopen en af en toe te draaien, gewoon aan de zijlijn te staan en mee te zingen...
"Oh ik, ik ben vannacht in je armen gestorven
Het moet iets zijn geweest dat je zei
Ik ben vanavond in jouw armen gestorven...'
Auteur: Denys Zaichenko, speciaal voor Root Nation