God of War - een van de beroemdste franchises PlayStation. Het staat bekend om zijn geweld, wreedheid, episch karakter en perfect gecontroleerd management. Maar het belangrijkste is dat ze bekend is bij de hoofdpersoon, Kratos. Er is veel veranderd in de ‘soft reboot’ van 2018: net als wij is God of War volwassen geworden. Ze verwierp oude gewoontes en was niet bang om iets te veranderen. Maar zelfs alle veranderingen weerhouden ons er niet van om hier dezelfde boze geest van de "God of War" te zien. Dit is een nieuwe game met een oude naam, die niet alleen de titel van beste in de serie waardig is, maar ook de status van een directe kanshebber voor GOTY.
Destijds was God of War bijna de meest actieve serie ter wereld Sony - games werden op elk platform uitgebracht en Kratos vernietigde snel alle Griekse goden die alleen maar herinnerd konden worden. De afgelopen jaren kalmeerde hij echter - remasters niet meegerekend, het vorige deel is God of War: Ascension uit het verre 2013. Die titel kreeg gemengde recensies en leek opnieuw een herhaling van een enigszins bekende formule. Er was een gevoel dat niets ons meer zou verbazen.
Misschien is het om deze reden dat het nieuwe deel simpelweg God of War heette. Hier voel je de liefde van de makers voor hun kind, maar er is veel veranderd sinds Hemelvaart. We zijn veranderd, gamen is veranderd. Grafische en verhalende normen zijn hoger geworden. Gelukkig hoort SIE Santa Monica erbij PlayStation, welke gaat door promoot solospellen zonder enige microtransactie. PlayStation 4 is al de thuisbasis groot nummer meesterwerken, en God of War kan gemakkelijk als een van de beste worden beschouwd.
In de hoofdrol eigenlijk de god zelf, Kratos. Maar dit zijn niet de Kratos die we hebben achtergelaten PlayStation 3 – hij werd oud, volwassen en verhuisde. Hij leeft als een eenvoudig mens, met een vrouw en een kind. Maar dan sterft zijn vrouw, en hij en zijn zoon, die hij zijn hele leven heeft verwaarloosd, gaan op een gevaarlijke reis naar de top van de berg.
Zie ook: Recensie van Kingdom Come: Deliverance – The Elder Scrolls zonder draken
Eén probleem is dat Kratos hier niet welkom is. De Scandinavische landen herbergen totaal verschillende goden, en het noordelijke pantheon van Thor, Odin en anderen is helemaal niet blij voor de alien.
Vanaf de eerste minuten zien we hoeveel alles is veranderd. God of War ziet eruit en klinkt als een spel voor PlayStation 4, maar als iedereen een visuele en audio-upgrade verwachtte, kon niemand verwachten dat Kratos een verhaal zou hebben, en dan nog een goed verhaal. God of War is niet de zoveelste game-blockbuster met luie dialogen en banale antagonisten.
Het is de moeite waard om SIE Santa Monica de eer te geven - ze zijn erin geslaagd Kratos voorzichtig te herschrijven en een spel te creëren waarin de dialogen bijna het niveau van Naughty Dog bereiken.
Ook de graphics mogen geprezen worden: God of War heeft er nog nooit zo goed uitgezien. Nu kan de game gemakkelijk worden beschouwd als een van de mooiste van deze generatie. Het is duidelijk dat er alles aan is gedaan om het maximale uit het ijzer van de console te persen, en dit is merkbaar - soms op een slechte manier, wanneer de gameplay een korte tijd begint te vertragen. Dit is de eerste keer in mijn herinnering dat dit met een exclusive is gebeurd, hoewel het maar een paar keer is gebeurd, en het voor het grootste deel is opgelost met patches die letterlijk elke dag verschijnen.
Voor het overige is het onwaarschijnlijk dat God of War kan meedingen naar de titel van mooiste game van het jaar. Alles is hier goed: de details van de wereld, de gezichtsanimatie (hoewel, laten we eerlijk zijn, Kratos toont geen emoties) en de belichting. Het geluid is niet slechter: in de eerste minuut raakt het sterkste orkeststuk de emoties, en naarmate Kratos' avontuur begint, verandert de muziek mee met de wereld om hem heen en hemzelf.
Ook de geluidsregie staat bovenaan: God of War klinkt als een Hollywood-kaskraker. Tegelijkertijd raad ik je aan om met surroundgeluid te spelen om een gevoel van driedimensionale ruimte te creëren - aangezien de camera hier veel dichter bij Kratos staat dan voorheen, is het vooral belangrijk om te begrijpen van welke kant de vijanden aanvallen . In dit geval helpt het geluid niet alleen om snel door de ruimte te navigeren, maar ook om geheimen te vinden die vaak boven je hoofd rinkelen of spatten.
Hoewel het belangrijkste hier, zoals altijd, de gameplay is. Ja, er is veel veranderd sinds de tijd dat Kratos door het oude Griekenland zwierf, en deze veranderingen kunnen de aanbidders alleen maar in verwarring brengen. Ik geloof dat de wens om oude formules moedig af te wijzen en iets nieuws te creëren alleen maar lof verdient. Van het slasher-genre is hier niet zoveel meer over, maar Bloodborne heeft veel elementen in de gameplay overgebracht. Iets – misschien wel de camerahoeken, meerdere puzzels en non-stop dialogen – doet denken aan de serie Niet in kaart gebracht.
Zie ook: Injustice 2: Legendary Edition review – De beste vechtgame is nu nog beter geworden
Het vechtsysteem kun je niet anders dan geweldig noemen. Ik ben blij dat QTE met pensioen is, en zelfs omdat het me veel doet denken aan de Dark Souls-serie, waarvan ik nooit echt onder de indruk was. Als je God of War speelt, blijf je verbaasd over de vloeiendheid van de animatie en hoe je elke zwaai van de strijdbijl voelt. Ja, de cultbladen van Chaos behoren tot het verleden, maar ik was wederom alleen maar blij. Het nieuwe wapen geeft goed de veranderingen weer die Kratos zelf is overkomen: hij is een beetje langzamer geworden en heeft zijn vroegere acrobatische vaardigheid verloren, maar zijn kracht is nergens heen gegaan. Ik kan me de laatste game niet herinneren waarin elke zwaai van een wapen en elke dood zo aanvoelde.
De bijl is een absolute ster. Dit is een verrassend veelzijdig wapen: het is niet alleen goed in gevechten van dichtbij, maar fungeert ook als projectiel wanneer Kratos het naar de vijand gooit. Geladen met een ijselement keert de bijl terug naar de handen van onze held, die onmiddellijk doet denken aan de beroemde Mjolnir. Ego kan worden gebruikt om op afstand schade aan te richten, de vijand te bevriezen of zelfs puzzels op te lossen, waarvan er veel zijn.
Ik was ook verrast door hoe uitgebreid de vrede bleek te zijn. Toen creatief directeur Cora Barlog aankondigde dat Kratos naar de noordelijke landen was verhuisd, waren velen in de war. Niet alleen het klimaat is veranderd: de veranderingen hebben ook gevolgen voor de omvang en omvang. God of War is beslist meer kamergericht en bescheiden - meestal gaan we van de ene plaats naar de andere via smalle doorgangen. Dankzij de nieuwe creatieve richting stopte de game met voortdurend indruk te maken en kon hij een verhaal vertellen en vrede tonen.
Overal kun je elementen uit de overlevering vinden, die vertellen over de Scandinavische goden en de mythen die daarmee samenhangen. Onderweg komen we de meest uiteenlopende wezens tegen, van duistere elven tot trollen. Locaties veranderen ook - zodat het niet saai wordt, reist Kratos naar verschillende plaatsen uit de Scandinavische mythologie. Het is belangrijk op te merken dat dit geen "gangspel" is - er heerst hier altijd het gevoel van een grote wereld, en soms mogen we ons eigen pad kiezen. Op zulke momenten kun je sidequests doen, die op zichzelf niet slechter zijn dan verhaalmissies.
Een ander element dat uit Naughty Dog lijkt te zijn gemigreerd betreft Kratos’ zoon Atreus, en het gaat niet om de dynamiek van hun relatie, die enigszins doet denken aan Ella en Joel uit The Last of Us, maar zelfs om de gameplay zelf, waarin Atreus een directe deel. Atreus helpt vooral van ver door op de vijand te schieten (je kunt hem tijdens het gevecht commando's geven), maar hij kan ook op de slechterik bespringen, waardoor Kratos een verpletterende slag kan toebrengen. Hij is een volwaardige deelnemer en kan ook upgrades ontvangen.
God of War heeft ook een rijk aanpassingssysteem waar elke RPG jaloers op zou zijn. Een bijl, pantser, vaardigheden, amuletten, enzovoort - alles kan worden verbeterd en verbeterd. Zelfs de in-game valuta is talrijk, wat tot verdoving kan leiden. In het begin raak je eerlijk gezegd verdwaald in al deze variatie, die zowel goed als niet erg goed is. Ik begrijp de vreugde van degenen die hun personages graag willen aanpassen, maar zelf ben ik nog niet helemaal gewend geraakt aan de verschillende menu's en submenu's. De interface is een beetje verwarrend en elke keer dat je geld uitgeeft aan een upgrade, maak je je zorgen dat je iets verkeerd hebt gedaan. Zelf zou ik de voorkeur geven aan een intuïtiever en zelfs eenvoudiger systeem dat mij niet zou dwingen zoveel tijd te besteden aan het lezen en vergelijken van attributen.
Zie ook: Recensie van Final Fantasy XV: Royal Edition - JRPG op zijn best
De interface in God of War leek trouwens voor velen oppervlakkig - het is moeilijk om de tekst te lezen, zelfs op een groot scherm. Gelukkig luisterden de ontwikkelaars en stonden ze toe dat de grootte van de tekst in de nieuwste patch werd gewijzigd. "The Witcher 3" komt meteen in me op met dezelfde problemen.
God of War is een voortreffelijk spel waar zelfs de critici van de voorgaande delen verliefd op kunnen worden. Dit is een geweldig voorbeeld van hoe je een vervolg/reboot kunt maken terwijl je het origineel respecteert en iets echt nieuws creëert. Het is ook een viering van games met één verhaal, en een levendig voorbeeld van waarom videogames het verdienen om kunst te worden genoemd. Ontwikkelaars met trots verklaren, dat we in geen geval microtransacties in de titel hebben opgenomen, en hiervoor willen we ze apart bedanken.
Het belangrijkste voordeel God of War ligt in de manier waarop ze keer op keer weet te verrassen. Niets hier is saai, niets lijkt langgerekt. Het is een geweldig verhaal en een nog beter spel. Je kunt het simpelweg niet missen.
