Iemand zei ooit dat videogames één voordeel hebben ten opzichte van films: hier zijn de vervolgfilms meestal anders. De uitspraak is gewaagd, maar als ik naar Dishonored 2 (en andere sequels van 2016) kijk, wil ik het geloven. Het origineel, uitgebracht in 2012, werd meteen een cultitem, velen probeerden wanhopig deze nieuwe standaard van stealth te imiteren. We herinneren ons nog steeds het tragische verhaal van de laatste dief.
Het maken van vervolgfilms is een lastige en soms ondankbare klus. Aan de ene kant wachten ontwikkelaars op iets compleet nieuws, onverwachts, gewaagds. Ten tweede wil niemand te ver van het origineel afwijken. Iedereen houdt van de oude personages, maar ze wachten op de nieuwe. Het is moeilijk om de massa tevreden te stellen. Gelukkig deed de studio die verantwoordelijk was voor Dishonored 2 dat wel. De eerste game was een maatstaf voor gameontwerp en gratis gameplay. De tweede werd de maatstaf voor het vervolg.
Er zijn dus vijftien jaar verstreken sinds het eerste deel. Prinses Emily, die we in het origineel hebben gered, groeide op en werd keizerin. Stille Corvo is nergens heen gegaan - hij blijft zijn dochter volgen en haar zoveel mogelijk helpen in een moeilijk veld. Ondanks de triomf in het eerste deel verbeterde Dunwall zich niet. Het is nog steeds dezelfde sombere en onverwelkomende stad, waar ze je bij elke stap de keel kunnen doorsnijden. Het lijkt erop dat alles anders is geworden, maar in feite zijn de concepten gewoon veranderd. Er is geen pest meer, maar de steden zijn nog steeds besmet met een dodelijke infectie. De vorige usurpatoren werden verslagen, maar er verschenen onmiddellijk nieuwe. De wereld van Dishonored 2 is rijk, maar niet optimistisch te noemen.
Interessant genoeg is Emilya daar grotendeels zelf verantwoordelijk voor. De keizerin blijkt niet erg goed te zijn - ze weet het zelf. Ze geniet van een rijk leven en is niet erg geïnteresseerd in de interne problemen van haar land en de armoede van de meerderheid. Dit alles verandert in een oogwenk wanneer Delaila Copperspoon verschijnt - vermoedelijk de troonopvolger en de zus van Emila's overleden moeder. Delaila is erg boos op haar zus - het helpt niet dat ze duidelijk over belachelijke krachten beschikt waarmee ze mensen in steen kan veranderen. Dit is waar het allemaal begint en de speler wordt aangeboden om te kiezen voor wie hij wil spelen: de oude Corvo Attano of zijn dochter. De keuze is niet vergezocht: alles verandert echt afhankelijk van je keuze. De motivaties van de helden, hun kijk op de wereld en vooral hun capaciteiten. Dit spel moet minimaal twee keer gespeeld worden.
Ondanks dat ik het verhaal in Dishonored 2 leuk vond, zou ik het eerlijk gezegd niet goed noemen. Hoe origineel en inventief het spel zelf ook was, het kon de traditionele clichés qua plot niet vermijden: het is een verhaal over wraak, overweldigers en het redden van dierbaren. Aan de andere kant is er niets motiverender en begrijpelijker dan wraak. De geschiedenis wordt om niets geprezen, maar is ook niet de moeite waard om te berispen; het motiveerde mij, en dat is genoeg. In tegenstelling tot andere games (bijvoorbeeld Watch Dogs), begrijpen de ontwikkelaars hier hun sterke en zwakke punten en laten ze de speler nooit een middelmatig plot doorstaan. De aandacht gaat vooral naar de personages - en daarmee is de orde compleet.
Dishonored 2 lijkt voor velen inderdaad op het origineel, maar heeft genoeg vernieuwingen om iedereen tevreden te stellen. Ja, Dunwall – de stad uit het eerste deel – speelt geen grote rol meer in het verhaal. Ik was hier alleen maar blij om: hoe sfeervol het ook was, de grijze, vreugdeloze, beklemmende sfeer was het in 2012 beu en ik wilde niet meer terug. Gelukkig is dat niet nodig; we zullen het grootste deel van onze tijd in Karnak doorbrengen. In tegenstelling tot Dunwall, geïnspireerd door Londen, is Karnak een mengeling van Duitse, Italiaanse en Spaanse steden, waardoor het erg helder en aangenaam bleek te zijn. Je zult het leuk vinden - vooral als je met huivering terugdenkt aan de wandelingen tussen de dode walvissen in de bijlage bij het eerste deel. Als in Dunwall de belangrijkste energiebron walvisolie was, dan gebruiken ze in Karnak windgeneratoren. Daarom is de sfeer hier niet zo bloeddorstig.
Ik kan veel deugden van Dishonored prijzen, maar de belangrijkste "sterren" hier blijven de gameplay en het spelontwerp. Dit is een voorbeeldig spel van het 'stealth'-genre, waarbij volledige keuzevrijheid behouden blijft. Alleen jij bepaalt hoe je speelt. Wil jij een bloeddorstige moordenaar zijn? Vooruit. Wil je rustig en stil spelen, zonder sporen na te laten? Niemand houdt je tegen. Afhankelijk van de stijl van het spel verandert alles: dialogen, houding ten opzichte van de personages en het einde. Dit alles is bekend bij degenen die het eerste deel speelden. Je kunt ook op verschillende manieren van bazen afkomen, waarvan sommige erg inventief zijn.
Het spelontwerp is op zo'n hoog niveau uitgevoerd dat het moeilijk is om zelfs maar analogen te herinneren die dat wel zouden doen zo Ik was onder de indruk. Elke nieuwe locatie wordt met veel aandacht voor detail gemaakt. De wereld leeft haar eigen leven, en de missie is altijd op vele manieren mogelijk. Sommige locaties zullen voor altijd in mijn geheugen gegrift staan. We moeten vooral het verbazingwekkende mechanische huis van de belangrijkste uitvinder van heel Karnak benadrukken, en het paleis waar we ons in twee tijdsperioden tegelijk bevinden. Als ik aan deze momenten terugdenk, wil ik scheldwoorden gebruiken als 'geniaal' en 'geweldig'.
Ten slotte moeten we het hebben over capaciteiten. De belangrijkste truc van Dishonored 2 is dat verschillende personages verschillende vaardigheden hebben. Emily bleek bijzonder interessant: ik zou bijvoorbeeld het 'domino'-vermogen willen opmerken, waarmee je meerdere vijanden kunt verbinden met een onzichtbare kracht. Wat met de één gebeurt, zal met de anderen hetzelfde gebeuren.
Games als Dishonored 2 mogen niet worden vergeten of genegeerd. Ze verpersoonlijken wat gaming de laatste tijd miste: dit zijn ouderwetse verhaalgames, waarbij de verbinding met internet geen enkele rol speelt, en waarin geen leegte ontstaat na de kunstmatige opdeling in DLC. Dit is een spel waarbij alles tot op de millimeter wordt gecontroleerd, en waarbij je alleen jezelf de schuld kunt geven. Er is hier voldoende inhoud om de speler het spel minstens twee keer te laten doorlopen, hoewel de motivatie zelfs daarna zal blijven bestaan, omdat het interessant is om alles te zien: welk goed en slecht einde voor Emily, welk goed en slecht einde voor Corvo, hoe om te spelen en te passen zonder superkrachten, enzovoort
Dishonored 2 is alles waar ik van houd. Sfeer, karakters, bedachtzaamheid van de wereld en aandacht voor details. Dit is een gameplay die de hoogste lof verdient. Plekken die in het geheugen blijven hangen. Technisch gezien valt er ook niets op de game aan te merken; het ziet er onberispelijk uit PlayStation 4. Het is een genot om op elk moment te kunnen opslaan - in sommige games ontbreken zulke ogenschijnlijk kleine dingen catastrofaal. Twijfel niet: u zult geen spijt krijgen van deze aankoop.